Η παράσταση «Το κέντημα» ετοίμάστηκε και παρουσίασε η θεατρική και μουσική Ομάδα της Οργάνωσης Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ. Εμπνευσμένη από την ιστορία των αλυγιστων γυναικών της ταξικής πάλης, η παράσταση γέμισε με συγκίνηση το κοινό της ενώ οι συντελεστές της χειροκροτηθηκαν θερμά.
Όπως εξηγεί η ομάδα στο πρόγραμμα που μπόρεσαν να προμηθευτούν όσοι συμμετείχαν στην εκδήλωση, η παράσταση αναφέρεται σε υπαρκτά πρόσωπα, κομμουνίστριες που βρέθηκαν φυλακισμένες και εξόριστες στις φυλακές Αβέρωφ, στη Χίο, στο Τρίκερι. «Κάτω από την επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών, με τη δυναμική της ταξικής πάλης, έτσι κατόρθωσαν γυναίκες απλές, καθημερινές, να επιβιώσουν, οργανώνοντας μια ολόπλευρη ζωή με τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης» αναφέρει το τετρασέλιδο έντυπο ενώ το φωτογραφικό υλικό που περιλαμβάνει δίνει μια εικόνα για τη ζωή των γυναικών στους τόπους εξορίας.
Η παράσταση αποτελεί πρωτότυπο, συλλογικό προϊόν μιας μεγάλης ομάδας δουλειάς, στην οποία συμμετείχαν 30 μέλη και φίλοι της κομματικής και κνίτικης οργάνωσης.
Τα κείμενα γράφτηκαν μέσα από τη μελέτη της ιστορίας των γυναικών που έζησαν σε φυλακές και εξορίες, έτσι που η ιστορία έγινε η πρώτη ύλη της παράστασης. Το δρώμενο πλαισιώθηκε από ζωντανή μουσική, ενώ δίπλα στα τραγούδια των εξόριστων ακούστηκαν και δύο πρωτότυπα τραγούδια που δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες της παράστασης.
Με αφετηρία τις φυλακές Αβέρωφ και επόμενους σταθμούς τη Χίο, το Τρίκερι, τη Μακρόνησο, παρουσιάστηκε η πορεία των γυναικών μέσα από μεταγωγές, βασανιστήρια και εκτελέσεις, πιέσεις και εκβιασμούς, με μοχλό ακόμα και τους άντρες τους, για να υπογράψουν «δήλωση».
Όλα αυτά μέσα από την εξιστόρηση μιας ηλικιωμένης γυναίκας, πρωταγωνίστριας των γεγονότων, προς μία νεότερη. Και μέσα από την ιστορία ενός εργόχειρου που ξεκίνησε να κεντά μια από τις συγκρατούμενες της, αλλά δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει. Τις βελονιές που λείπουν πρέπει να τις προσθέσουν τα χέρια αυτών που ακολουθούν.
Με αυτό το κάλεσμα, μέσα από το τραγούδι η μουσική και οι στίχοι του οποίου γράφτηκαν για την παράσταση, έπεσε η αυλαία:
«Χρόνια σε βράχους, σε νησιά, σαν τα πουλιά μες τα κλουβιά.
Δίχως στην αγκαλιά παιδί, το νήμα αρχίζει απ' την αρχή
Να το κεντά προσεκτικά μια κατακόκκινη καρδιά.
Ένα κουβάρι κόμπος σφιχτός σε δρόμο ανηφορικό,
Δύσκολο, άγριο και μακρύ σκαμπανευάσματα σωρό.
Μη σταματάς, μη φοβηθείς, σειρά σου για να τον διαβείς.
Μία κλωστή μας διαπερνά πάνω σ' αυτό το κέντημα,
Μέχρι να ολοκληρωθεί όποτε πρέπει και μπορεί,
Κοίτα καλά, χτύπα σωστά την τελευταία βελόνια».
