Γιορτάζει η εργατική τάξη σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά και ετοιμάζεται για την επόμενη ταξική μάχη, την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 11 Μάη, καθώς ήδη «κλείνει» ένας ολόκληρος χρόνος από την ψήφιση του Μνημονίου και ενώ στα σκαριά βρίσκονται και νέα επώδυνα μέτρα για τους εργαζόμενους.
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί και πρέπει να είναι μέρα που η εργατική τάξη επιθεωρεί και παρατάσσει τις δυνάμεις της.
Είναι μέρα που μπορεί να συμβάλει στην προετοιμασία και την αναμέτρηση του ταξικού και εργατικού κινήματος σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα , ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου που χτυπούν καθημερινά και ολομέτωπα τη ζωή της λαϊκής οικογένειας για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους.
Τα νέα μέτρα σχεδιάζονται τη στιγμή που στις πλάτες των εργαζομένων συσσωρεύονται κάθε μέρα οι συνέπειες από τις αντεργατικές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων.
Η εργατική τάξη πληρώνει την καπιταλιστική κρίση με την αύξηση της ανεργίας, που τον περασμένο Γενάρη έφθασε
στο 15,1% του εργατικού δυναμικού, με την αύξηση υποαπασχόλησης και τις συμβάσεις ευελιξίας, ενώ ο κίνδυνος φτώχειας τα τελευταία χρόνια μετατοπίζεται στην ομάδα των νεότερων ζευγαριών με παιδιά, αλλά και προς τους νέους εργαζόμενους.
Ολα τα παραπάνω «φωτογραφίζουν» όχι μόνο ένα δύσκολο παρόν για την εργατική λαϊκή οικογένεια, αλλά ένα ακόμα χειρότερο μέλλον.
Η ύπουλη προπαγάνδα της κυβέρνησης, αλλά και αυτών στηρίζουν την αντιλαϊκή επέλαση, πως μπορεί σήμερα ο κόσμος ζορίζεται, αλλά όταν έρθει η ανάκαμψη τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν και η ζωή των εργαζομένων θα καλυτερέψει... είναι μια απάτη.
Η πραγματικότητα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι «μπόρα που θα περάσει».
Οι συνέπειές της θα χτυπήσουν ανεπανόρθωτα το βιοτικό επίπεδο της εργατικής οικογένειας. Θα σημαδέψουν τη ζωή της για πολλά χρόνια.
Η ανάκαμψη, όταν επέλθει, θα γίνει πάλι σε όφελος της πλουτοκρατίας, και μιας πρωτόγνωρης πτώσης του βιοτικού επιπέδου πλατιών εργατικών στρωμάτων. Αυτοί που θα βγούνε και πάλι στον αφρό, πιο δυνατά και γιγαντωμένα, πατώντας στις πλάτες της εργατιάς θα είναι τα μονοπώλια.
Δεν ταιριάζει σ’εμάς τους εργαζόμενους να τρέφουμε αυταπάτες. Ο αγώνας και η οργάνωση της πάλης είναι μονόδρομος. Μόνο αυτήν την επιλογή έχουμε. Να απαντήσουμε σήμερα στην αντεργατική πρόκληση. Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας με όποιο κόστος, προσωπικό ή συλλογικό. Γιατί, διαφορετικά το κόστος θα είναι ακόμα μεγαλύτερο και διαχρονικό.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να παραδοθεί η νέα γενιά, τα παιδιά μας , ανυπεράσπιστα, χωρίς δικαιώματα, στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής ανάκαμψης που ευαγγελίζεται το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.
Να αντιπαλέψουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα όλους αυτούς τους καλοθελητές που επιχειρούν να μας καταστήσουν συνυπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση. Και τέτοιοι δεν είναι λίγοι. Κυριαρχούν στα αστικά μέσα προπαγάνδας τα γνωστά σε όλους παπαγαλάκια.
Μας καλούν να δείξουμε υπευθυνότητα, να καθίσουμε στο τραπέζι να κάνουμε διάλογο, όπως έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, αλλά και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.Μας καλούν να μην είμαστε αδιάλλακτοι, να συναισθανθούμε την κρισιμότητα της κατάστασης, να βάλουμε πλάτη να ξεπεραστεί η κρίση, με θρασύτητα μας χρεώνουν και την ευθύνη για την κρίση λέγοντάς μας ότι τα προηγούμενα χρόνια ζούσαμε με δανεικά και πως μαζί τα τρώγαμε.
Εχουμε απορρίψει για πάντα τα κηρύγματα των κοινωνικών διαλόγων και της συναίνεσης. Τα παραμύθια ότι η ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου μπορεί να συνδυαστεί και να συνυπάρξει με τα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις.
Τα πληρώσαμε και τα πληρώνουμε ακριβά αυτά τα παραμύθια και τις αυταπάτες. Αποτέλεσμα αυτών των διαλόγων και αυτής της ανάπτυξης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών είναι:
Τα χαμένα δικαιώματα και οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης.
Η επιδείνωση της θέσης των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου έχουν τεράστιες ευθύνες. Συμφωνούν σε όλα , και τσακώνονται για τα δευτερεύοντα.
Το πρόβλημά τους είναι πώς με τις λιγότερες κοινωνικές αντιστάσεις και αντιδράσεις θα εξαφανίσουν κάθε εργατικό δικαίωμα, θα ιδιωτικοποιήσουν ολοκληρωτικά την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, τα δάση, τις παραλίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών και για σήμερα και για τις επόμενες 10ετίες.
Θα υπερασπιστούμε με κάθε μέσον το δικαίωμα των παιδιών όλου του κόσμου να ζήσουν σε έναν κόσμο χωρίς ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Μπορεί οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι να θέλουν να μας δέσουν χειροπόδαρα και να περάσουν αλυσίδες στην εργατική τάξη.
Μπορεί να θέλουν τα παιδιά μας να ζήσουν χωρίς δικαιώματα, σκλάβοι στον 21οαιώνα.
Μα, δε θα μπορέσουν ποτέ να μας περάσουν αλυσίδες στο μυαλό και την καρδιά μας.
Δε θα μπορέσουν ποτέ να φυλακίσουν τη σκέψη μας.
Θα έρθει η ώρα, και δε θα έρθει από μόνη της, γι' αυτό εργαζόμαστε καθημερινά, για να σπάσουμε τις αλυσίδες, για να επανακτήσουμε όχι μόνο όλα όσα μας αφαιρούν σήμερα, αλλά και για να γίνουμε αφέντες του πλούτου που παράγουμε.
Ξέρουμε πως αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος, πως θα χρειαστούν σκληροί αγώνες και πολλές θυσίες. Αυτό, άλλωστε, διδάσκει η Ιστορία της τάξης μας, πως ό,τι κερδήθηκε, κερδήθηκε με αγώνα, ιδρώτα, πόνο και αίμα.
Ο αγώνας αυτός θα κριθεί από τη δύναμη της οργάνωσης στους τόπους δουλειάς, αλλά και του σωστού προσανατολισμού.
Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες
Απαιτούμε από την κυβέρνηση εδώ και τώρα να σταματήσει την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την οριστική κατάργηση του 8ωρου, τησ κυριακάτικης αργίας.
Απαιτούμε εδώ και τώρα μέτρα για την προστασία των ανέργων, των νέων ζευγαριών με βάση τις προτάσεις μας. Δεν πρέπει και δε θα επιτρέψουμε παραπέρα υποβάθμιση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων και των κοινωνικών παροχών.
Δε θα σταματήσουμε μέχρι να ανατρέψουμε όχι μόνο μνημόνια, αντιλαϊκούς νόμους και αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αλλά την ίδια την μήτρα που τα γεννά - την καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Οσοι νομίζουν ότι μπορούμε να αντισταθούμε και να νικήσουμε τη "σιδερένια φτέρνα" των μονοπωλίων με σπασμωδικές, ασυντόνιστες και πρόχειρες ενέργειες, δεν έχουν ιδέα από ταξική πάλη ή κοροϊδεύουν.
Το πρόβλημα για το λαό δεν είναι να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης και να παραμείνουν στη θέση τους τα μονοπώλια, αλλά να αλλάξει χέρια η εξουσία.
Οριστική και μαζική εγκατάλειψη των κομμάτων που στηρίζουν αυτή την πολιτική και των εκπροσώπων τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, και η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στον ΣΓΧ και το ΜΑΣ, είναι ο πραγματικός μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
