Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες
Το ΚΚΕ, με το ξέσπασμα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, βρέθηκε προετοιμασμένο ιδεολογικά και πολιτικά, καθώς είχαμε προχωρήσει έγκαιρα σε επεξεργασίες και προβλέψεις με βάση και την επιστημονική έρευνα, σχετικά με την πορεία ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα σε συνθήκες ενσωμάτωσης στην ΕΕ. Ταυτόχρονα πήραμε σοβαρά υπόψη τις ενδοενωσιακές και διεθνές ενδοιιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο έδαφος της ανισόμετρης ανάπτυξης, την ορμητική είσοδο στην παγκόσμια αγορά και στον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό νέων καπιταλιστικών δυνάμεων όπως είναι η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία, τον ρόλο της Ρωσίας στην διαμάχη κλπ. Έχουμε παρακολουθήσει αρκετά στενά τον περιφερειακό ρόλο που προσπαθεί να διαδραματίσει η Τουρκία ιδιαίτερα μετά την συμμετοχή της στο γνωστό G20.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα κόμματα, αστικά, μικροαστικά, οπορτουνιστικά, ανεξάρτητα αν ψήφισαν ή όχι το Μνημόνιο, επικεντρώνουν τις προτάσεις τους πώς θα μειωθεί το χρέος , πώς θα συγκεντρωθεί κεφάλαιο για να γίνουν επενδύσεις και να μεγαλώσει η πίττα, ώστε να γίνει μια καλύτερη διανομή και κατανομή. Οι προτάσεις τους είναι φαύλος- κύκλος κυριολεκτικά, στηρίζουν, με ορισμένες επί μέρους διαφορές, όλους εκείνους τους παράγοντες που αναπόφευκτα οδηγούν στο ξέσπασμα της κρίσης ύστερα από μια περίοδο αυξημένων ρυθμών ανάπτυξης του ΑΕΠ και της κερδοφορίας.
Είναι άλλο πράγμα να παλεύεις για την προσωρινή ανακούφιση των εργαζομένων και άλλο πράγμα να θεωρητικοποιείται και να θεωρείται εναλλακτική λύση η λεγόμενη δικαιότερη αναδιανομή και κατανομή μακριά από την σχέση οικονομίας και πολιτικής στο καπιταλιστικό σύστημα.
Από την πρώτη στιγμή και ακόμα περισσότερο σήμερα διαπιστώνουμε αυτό που είναι αυτονόητο, ότι η απότομη όξυνση όλων των οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων, η ανερχόμενη ανεργία και φτώχεια δεν επαρκούν για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης αν δεν συνδυασθεί η δράση με την όξυνση του ιδεολογικοπολιτικού αγώνα τόσο από την πλευρά του κόμματος όσο και από το ταξικό εργατικό κίνημα και τις ριζοσπαστικές γενικότερα οργανώσεις.
Μελετώντας τις αποφάσεις της συνόδου του Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς που έγινε στην Αθήνα αυτό που εμείς βλέπουμε καθαρά, είναι ότι πίσω από φραστικές οξύτητες προβάλλεται μια ολόκληρη άποψη διαχείρισης της κρίσης που δεν θίγει την ουσία της αστικής πολιτικής. Οι προτάσεις τους αποσυνδέουν την πολιτική από την οικονομία, διαχωρίζουν τους καπιταλιστές σε δανειστές και δανειζόμενους, διαχωρίζουν τις αιτίες της κρίσης από τις συνέπειες. Εδώ εντάσσεται και η δήθεν ριζοσπαστική πρόταση για κοινωνικοποίηση ομίλων τραπεζών η και γενικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ή η αλλαγή του χαρακτήρα της Πίστης. Αν δεν είναι ουτοπία, από άγνοια για το ρόλο της πίστης στο καπιταλιστικό σύστημα, τότε είναι εξαπάτηση των λαών. Δυστυχώς πρόκειται για το δεύτερο.
Μετατρέποντας το χρέος από συνέπεια σε αιτία, διαμορφώνουν κλίμα στο λαό ότι πρέπει να δεχθεί κάποιες θυσίες γιατί το χρέος είναι πανεθνικό πρόβλημα, ότι πάνω απ' όλα υπάρχει το θέμα της εθνικής οικονομίας.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΕΔΙΟ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
1. ΣΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ
Α. Εκτιμάμε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη είτε λειτουργούμε σε χώρες μέλη της ΕΕ είτε όχι οφείλουμε να κάνουμε συστηματική και αν συμφωνούμε κοινή δουλειά για να αναδειχθεί ότι η πηγή της κρίσης βρίσκεται στη παραγωγή και ότι στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος εμφανίζονται οι αντιφάσεις και αντινομίες, οι δυσλειτουργίες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Από εδώ προκύπτει η μεγάλη αλήθεια ότι η εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα είναι η πιο πρωτοπόρα και ανατρεπτική δύναμη της κοινωνίας, η δύναμη εκείνη που μπορεί να συνενώσει σε μια δυναμική μαζική συμμαχία και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Θεωρούμε απολύτως απαραίτητο να αναπτυχθεί πραγματική ιδεολογική αντεπίθεση στο έδαφος της πάλης για τα οξυμμένα προβλήματα ώστε να κατανοείται όσο γίνεται περισσότερο ιδιαίτερα μέσα στην εργατική τάξη το ζήτημα της σχέσης οικονομίας και πολιτικής.
Να διαδίδονται ευρύτερα οι θέσεις μας για την καπιταλιστική οικονομία, τον βασικό της νόμο, την ανάπτυξη των εσωτερικών αντιφάσεων του συστήματος, το νόμο της τάσης του ποσοστού κέρδους που πέφτει, τις σχέσεις παραγωγής και σχέσεις διανομής, τον ρόλο της Πίστης στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή.
Δίχως αυτά τα ζητήματα θα είναι πολύ δύσκολο το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του να κάνουν ένα βήμα εμπρός, να μη ενσωματωθούν σε λογική διαχείρισης του συστήματος.
Είναι ζωτική ανάγκη να γίνονται αποκαλύψεις με επιχειρήματα και στοιχεία για τους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για το τι συμβαίνει στις περιφερειακές ή παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις. Η πείρα των μαζών δεν διαμορφώνεται αυθόρμητα, όσο και αν οξύνονται τα προβλήματα δίχως την ένταση της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης.
Είναι μια ευκαιρία, μια σοβαρή δυνατότητα να κατανοηθούν τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, η αναρχία της παραγωγής, η ανισομετρία η μεγάλη μείωση της σχέσης μεταξύ των ίδιων βιομηχανικών κεφαλαίων προς τα τραπεζικά, η έκταση και η ταχύτητα αγοραπωλησίας τίτλων ιδιοκτησίας και την κυκλοφορία του χρηματικού κεφαλαίου. Να αξιοποιηθεί η πολιτική αστάθεια που αντικειμενικά θα εμφανισθεί από την σκοπιά και προς όφελος του κινήματος. Να μη αξιοποιηθεί για να περάσουν σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας που θα δυναμώσουν με διάφορα αριστερά, ανανεωτικά ή κεντρώα τάχα άλλοθι την επίθεση σε βάρος του λαού.
Το ότι δεν είναι στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική κοινωνική επανάσταση, δεν σημαίνει ότι αντικειμενικά δεν τίθεται ζήτημα αναγκαιότητας του σοσιαλισμού από την πλευρά του εργατικού κινήματος, ως απάντηση του ξεπερασμένου καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Β. Ότι η αντιμετώπιση της κρίσης από μια αστική κυβέρνηση οποιασδήποτε σύνθεσης έχει καθορισμένη κατεύθυνση και χαρακτήρα. Παίρνονται μέτρα που οδηγούν στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, η εργατική δύναμη γίνεται όλο και πιο φθηνή. Κρίση σημαίνει απαξίωση –καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου, χρηματικού ή εμπράγματου. Όμως το αστικό κράτος, η εξουσία του κεφαλαίου παίρνει μέτρα ώστε αυτή η απαξίωση να είναι όσο το δυνατό μικρότερη σε μείωση όγκου των κερδών ή να επέλθει η γρηγορότερη δυνατόν αναπλήρωσή τους.
Γ. Ότι η αστική διαχείριση, θα συνοδεύεται και από την πολιτική αστάθεια, τις τοπικές στρατιωτικές συγκρούσεις και επεμβάσεις πίσω από τις οποίες εκδηλώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος…
Ο πόλεμος κατά της Λιβύης, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, στη Συρία, στο Μπαχρέιν, στην Υεμένη σήμερα είναι συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολέμων στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, στην Σομαλία, στο Σουδάν με ένα στόχο, να ελέγχουν ακόμα πιο αποφασιστικά το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τον ορυκτό πλούτο, να παρεμποδίσουν λαϊκές εξεγέρσεις και ιδιαίτερα την αφύπνιση της εργατικής τάξης, να αλλάξουν κυβερνήσεις και να επιβάλλουν πιο φιλικές στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή. Επομένως ο αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου από την πλευρά του κινήματος πρέπει να αποκτήσει και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Αυτό ισχύει και για το κίνημα που αναπτύσσεται σε χώρα επιτιθέμενη, αλλά και στην καπιταλιστική χώρα που γίνεται στόχος επίθεσης. Ο αγώνας κατά της ξενικής κατοχής δεν πρέπει να χάνει τα ταξικά του χαρακτηριστικά, καθώς η αστική τάξη είτε νικήσει είτε χάσει δεν χάνει τον κύριο στόχο της το τσάκισμα και την ήττα του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος γενικότερα.
2. ΚΟΙΝΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΕ
Όποια μορφή και αν πάρει η ΕΕ, σε ένα μόνο πεδίο θα υπάρξει ενιαία συμφωνημένη πολιτική χωρίς αντιθέσεις και διαφωνίες μεταξύ τους: Στη βάρβαρη στρατηγική κατά της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού όλων των κρατών μελών, στην συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην «ιμπεριαλιστική ειρήνη». Αυτήν την πολιτική κατά των λαών θα την εξυπηρετεί οποιασδήποτε μορφής ευρωενωσιακός μηχανισμός και κοινή πολιτική επιτευχθεί. Αυτό είναι το ταξικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης που ορισμένα κράτη –μέλη προτείνουν και πολιτικές δυνάμεις. Δεν πρόκειται να παραμερισθεί και να σβήσει το έθνος - κράτος ως όργανο που εξασφαλίζει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στα κράτη μέλη.
Η πολιτική ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ είναι προϋπόθεση για την έκβαση της πάλης προς όφελος της εργατικής τάξης, για την προοπτική του σοσιαλισμού, για μια ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη. Αυτή η προοπτική δεν μπορεί να έλθει αυτόματα και συγχρονισμένα σε όλη την Ευρώπη, θα έλθει ως αποτέλεσμα διαδοχικών και συντονισμένων σε κάθε φάση χτυπημάτων σε εθνικό επίπεδο.
Οι λαοί πρέπει να δώσουν την μάχη από την δική τους όχθη με την άλλη όχθη των αστικών κρατών, των μονοπωλίων, σε εθνικό επίπεδο και σε, ευρωπαϊκό διεθνές. Δεν έχουν καμιά δυνατότητα να «διορθώσουν» τις αποφάσεις της ΕΕ, μπορούν να βάλουν κάποιο φρένο προσωρινά μόνο με μια επιθετική πολιτική ρήξης, τελικά η αποδέσμευση κάθε χώρας και με την ανατροπή της αστικής εξουσίας ανοίγει το δρόμο για την Ευρώπη του σοσιαλισμού, της ισότιμης συνεργασίας υπέρ των λαών.
ΑΘΗΝΑ 11/4/2011 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
