ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ / ΜΑΗΣ 2019
ΔΥΝΑΤΟ ΝΑΙ ΣΤΟ ΚΚΕ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
Εργάτες, εργάτριες, αγρότες, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες,
Στις επερχόμενες ευρωεκλογές το ΚΚΕ σάς καλεί να αποφασίσετε με βάση τις δικές σας ανάγκες και την πείρα που έχετε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Το πραγματικό δίλημμα που τίθεται μπροστά μας είναι:
Θα συνεχίσουμε στον αδιέξοδο δρόμο που μας έφερε έως εδώ, που αποδεδειγμένα φέρνει φτώχεια, ένταση της εκμετάλλευσης, ανεργία, δυσβάσταχτα βάρη και χρέη για τον λαό, ανασφάλεια για το αύριο τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ή θα αντεπιτεθούμε ενάντια στην ΕΕ των μονοπωλίων και στην πολιτική της, στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του;
Η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η ΕΕ και η πολιτική της δεν μπορεί να αλλάξει υπέρ των λαών. Μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Ομως, η καθήλωση της ζωής μας στον σημερινό βάλτο δεν είναι μονόδρομος.
Μπορούμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να απαντήσουμε στην επίθεση που δέχονται από την άρχουσα τάξη η ζωή και τα δικαιώματά μας. Μπορούμε να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας για ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ απ' την ΕΕ και για να πάρει επιτέλους ο λαός στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας.
Μπορούμε να ισχυροποιήσουμε το ΚΚΕ παντού, για να δυναμώσουν η λαϊκή αντίσταση και διεκδίκηση, η ελπίδα, η προοπτική της πραγματικής ανατροπής.
Οι λαοί όλων των κρατών - μελών της ΕΕ μπορούν και πρέπει να βαδίσουν το δρόμο της ανατροπής σε κάθε χώρα, για να ανοίξει ο δρόμος για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες!
Η ΕΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ.
Δεν εξανθρωπίζεται, δεν μπορεί να μετατραπεί σε Ευρώπη των εργαζομένων. Η ΕΕ είναι εχθρός των λαών.
Τα παραμύθια, που παρουσιάζουν την ΕΕ και την Ευρωζώνη ως την Ευρώπη της σύγκλισης, της κοινωνικής συνοχής, της διαρκούς και αειφόρου ανάπτυξης, έχουν αποκαλυφθεί πλήρως απ' την ίδια την πραγματικότητα.
Οι υποσχέσεις για την Ευρώπη της «κοινωνικής συνοχής» συντρίβονται απ' την πραγματικότητα των βάρβαρων μέτρων, της επέλασης στους μισθούς και τις συντάξεις, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων για να γίνει φθηνότερη η εργατική δύναμη. Οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της πολιτικής μνημονίου διαρκείας, των ιδιωτικοποιήσεων, της κατεδάφισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της φοροαφαίμαξης του λαού, της περικοπής των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής, εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ για να θωρακίσουν τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Η λαϊκή δυσαρέσκεια που διογκώνεται δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα με τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία, τις απεργιακές κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες.
Η αντιλαϊκή πολιτική προωθείται με σειρά μηχανισμών εποπτείας των προϋπολογισμών, με «κόφτες» δικαιωμάτων και ματωμένα πλεονάσματα.
Αυτό υπηρετούν οι μηχανισμοί της ΕΕ, όπως το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση, τα Ευρωπαϊκά Εξάμηνα, η Τραπεζική Ενωση, το υπό δημιουργία Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο κ.ά. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της πολεμούν το αγωνιζόμενο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ενισχύουν την εργοδοτική τρομοκρατία, ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση.
Πίσω από τις ανέξοδες διακηρύξεις περί «κοινωνικών δικαιωμάτων», «δίκαιων θέσεων εργασίας», προβάλλει η αμείλικτη πραγματικότητα των 16,6 εκατομμυρίων ανέργων, των εκατομμυρίων της μερικής απασχόλησης, των 113 εκατομμυρίων που ζουν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας, των αγροτών και των βιοτεχνών που καταχρεώνονται και εκτοπίζονται από την παραγωγή.
Η ΕΕ μεθοδευμένα προωθεί το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» στα όρια της επιβίωσης των εργαζομένων, πιέζοντας το επίπεδο μισθών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων προς τα κάτω. Ανέτρεψε και ανατρέπει διαρκώς όλες τις κατακτήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Με τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων διαχειρίζονται την εξαθλίωση, που προκαλεί η στρατηγική του κεφαλαίου, διατηρώντας ένα ελάχιστο όριο επιβίωσης, το οποίο βρίσκεται κάτω και απ' το δικό τους άθλιο όριο της φτώχειας.
Η επιβολή της εργασιακής ζούγκλας, η ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ακόμα και στα 70 χρόνια, η μείωση των συντάξεων και η προώθηση της λεγόμενης Ενεργού Γήρανσης για δουλειά μέχρι το θάνατο έναντι ευτελούς μισθού, είναι ο σημερινός παράδεισος της Ευρωζώνης.
Οι υποσχέσεις για Ευρώπη της σύγκλισης διαψεύστηκαν. Αποδείχτηκε ότι διευρύνεται το χάσμα ακόμα και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της Ευρωζώνης προς όφελος της Γερμανίας. Αυξάνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών - μελών. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί που δυναμώνουν και τις αποσχιστικές τάσεις. Δυναμώνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις με κορυφαίο παράδειγμα το Brexit. Οι αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών εκφράζονται με τη διαπάλη σε όλα τα βασικά ζητήματα, απ' τη δημοσιονομική πολιτική μέχρι το Προσφυγικό. Ομως, όλες οι διαφορετικές αστικές προτάσεις είναι εχθρικές για τον λαό. Ολες απαιτούν θυσίες στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Οι αυταπάτες για την ΕΕ της διαρκούς, αειφόρου ανάπτυξης δέχτηκαν ήδη σοβαρό πλήγμα με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρωζώνη και διεθνώς το 2008 - 2009. Ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της Ευρωζώνης παρουσιάζει σχετική στασιμότητα ολόκληρη τη δεκαετία 2006 - 2016. Η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να στηρίξει την πορεία ανάκαμψης με μικρή χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το μεγάλο μέγεθος του κεφαλαίου, που υπερσυσσωρεύεται, λιμνάζει και δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Το βλέπουμε με διάφορες μορφές απ' τους προβληματικούς τραπεζικούς ομίλους μέχρι τα υπερχρεωμένα κράτη της ΕΕ. Ηδη εμφανίστηκε η νέα επιβράδυνση της ανάπτυξης της Ευρωζώνης, που προαναγγέλλει την επερχόμενη νέα καπιταλιστική οικονομική κρίση.
Η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν βελτιώνεται προς όφελος των λαών, δεν γίνεται φιλολαϊκή. Δεν εκδημοκρατίζεται, γιατί είναι μια ένωση κρατών που εκφράζει τα συμφέροντα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μονοπωλίων και των σκληρών ανταγωνιστικών συμφερόντων τους με τα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Κίνας και της Ρωσίας. Η ανισομετρία, το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι στο DNA της ΕΕ, είναι στοιχεία του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα.
Η ΕΕ δεν ξεστράτισε την τελευταία εικοσαετία απ' τις δήθεν φιλολαϊκές προθέσεις των ιδρυτών της και τις δήθεν ανθρώπινες αξίες τους. Ηταν απ' την ίδρυσή της μια αντιλαϊκή, διακρατική, ιμπεριαλιστική συμμαχία.
Οι αλλαγές στην πολιτική της γίνονταν πάντα, όπως γίνονται και σήμερα, με γνώμονα τα στρατηγικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος των λαών.
Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα τον λαό:
Για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της και αγωνίστηκε ενάντια στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, τον πρόδρομο της ΕΕ. Πριν ακόμα τη δικτατορία του '67, το ΚΚΕ αλλά και η ΕΔΑ χαρακτήρισαν την ΕΟΚ «λάκκο των λεόντων».
Την εποχή της μετεξέλιξης της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ενωση (1992), το ΚΚΕ καλούσε σε οργάνωση του αγώνα ενάντια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ που τη θεμελίωνε, ενάντια στα νέα βάρβαρα μέτρα που θα έρχονταν, ενώ όλα τα αστικά κόμματα πρόβαλλαν το «απάνεμο λιμάνι της σταθερότητας στο οποίο θα αγκυροβολούσε η χώρα μας». Το ίδιο και όταν με φιέστες και τυμπανοκρουσίες η Ελλάδα υιοθετούσε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα (2002) ως μέσο της αειφόρου ανάπτυξης.
Η ζωή απέδειξε ποιος έλεγε την αλήθεια, ποιος πρωταγωνίστησε στους αγώνες για τα συμφέροντα των εργαζομένων και ποιοι συνειδητά προσπάθησαν και προσπαθούν να εξαπατήσουν τον λαό. Ακόμα και οι σημερινοί «ευρωσκεπτικιστές» πολιτικοί, απ' τον Καρατζαφέρη μέχρι τον Αλαβάνο, τον Λαφαζάνη και άλλα στελέχη της σημερινής ΛΑΕ αποδέχονταν τότε τον ευρωμονόδρομο.
Σήμερα, οι αρνητικές για τους λαούς συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης που στηρίζει η ΕΕ σ' όλα τα κράτη - μέλη της, είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Το ποσοστό ανεργίας των νέων στην Ευρωζώνη ξεπερνά το 17%. Η μερική απασχόληση ξεπερνά το 21%. Το 22,5% του πληθυσμού ζει στο επίσημο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας στην ΕΕ. Το μέλλον που μας επιφυλάσσουν η ΕΕ, η καπιταλιστική οικονομία, είτε σε φάση κρίσης είτε σε φάση ανάπτυξης, είναι μέλλον χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς δημόσιες, δωρεάν παρεχόμενες σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στην Υγεία, στον Αθλητισμό - Πολιτισμό κ.λπ., δηλαδή χωρίς ικανοποίηση των αναγκών μας.
