Σε εξέλιξη είναι η πλούσια πολιτική - πολιτιστική δραστηριότητα για τα 100χρονα του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα. Με τον συμβολικό αριθμό «100» πραγματοποιούνται 100 εκδηλώσεις σε 100 πόλεις, οι οποίες ξεκίνησαν το Μάη και συνεχίζονται και τον Ιούνη.
Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων εντάσσεται και η εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Λογοτεχνών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ που είναι αφιερωμένη στον προλετάριο, κομμουνιστή ποιητή Φώτη Αγγουλέ, που το έργο του καθορίστηκε από την ιδεολογία του και την πίστη στο λαό και τις ελπίδες του.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 25 Ιούνη, στις 19.30, στο «Polis Art Cafe»(Σταδίου και Πεσμαζόγλου 5, στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου).
Θα μιλήσει η Μαριάννα Τσαγκάρη, μέλος του Τομεακού Γραφείου της Οργάνωσης Καλλιτεχνών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.
Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν ηθοποιοί με απαγγελίες ποιημάτων και αποσπασμάτων, καθώς και μουσικοί με μελοποιημένη ποίηση του Φώτη Αγγουλέ. Ορισμένα από τα τραγούδια που θα ακουστούν μελοποιήθηκαν με αφορμή το αφιέρωμα αυτό.
Τραγουδούν οι Αμέρισσα Φτούλη και ο Θοδωρής Καρέλλας. Στην κιθάρα ο Θ. Καρέλλας και στο πιάνο ο Δημήτρης Ανδρονιάδης.
Φώτης Αγγουλές, ο προλετάριος ποιητής
Ο Φώτης Αγγουλές γεννήθηκε το 1911 στον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Στον πρώτο διωγμό των Ελλήνων το 1914, θα βρεθεί πρόσφυγας με την οικογένειά του στη Χίο.
Ψαράς από τα παιδικά του χρόνια μαζί με τον πατέρα του και αργότερα τυπογράφος. Διέθετε αγάπη για τα γράμματα, ευαισθησία και κρίση.
Εκδίδει και δική του σατιρική εφημερίδα, όλη έμμετρη, τη «Μιχαλού».
Όταν οι φασίστες πάτησαν στη χώρα, η ευαισθησία του ερεθίζεται από τις κοινωνικές ιδέες, το αντιφασιστικό κίνημα, τις διώξεις των αγωνιστών στη Μέση Ανατολή, όπου κατέφυγε και ο ίδιος για να πολεμήσει το φασισμό. Είναι η περίοδος που γίνεται μέλος του ΚΚΕ (1943).
Γίνεται μαχητής του αντιφασιστικού αγώνα. Τα ποιήματά του κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. Θεωρούνται επικίνδυνα και όταν τον Απρίλη του 1944 εξεγείρονται οι στρατευμένοι της Μέσης Ανατολής με την καθοδήγηση της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης, η κυβέρνηση του Καΐρου ανέθεσε την καταστολή της εξέγερσης στους Άγγλους ιμπεριαλιστές. Ο Αγγουλές συλλαμβάνεται, μαζί με άλλους κομμουνιστές. Τους μεταφέρουν στο Πορτ Σάιντ με το πλοίο - κάτεργο «Εριντάν». Τους ξεμπαρκάρουν στη Μασάουα και με αγγλικά καμιόνια τους πάνε στα σύρματα του «Ντεκαμερέ» (στρατόπεδο συγκέντρωσης Ελλήνων στρατιωτών της Μ. Ανατολής).
Στα «σύρματα» έμεινε μέχρι το Νοέμβρη του 1945. Τους απολύουν και μέσα σε δύσκολες συνθήκες κατορθώνουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Πολλά από τα χρόνια που ακολουθούν, μέχρι το θάνατό του, τα περνά σε εξορίες, κρατητήρια και φυλακές, γιατί δεν έμεινε ασυγκίνητος στο αντιφασιστικό προσκλητήριο και στο προσκλητήριο της εργατικής τάξης για κοινωνική αλλαγή.
Αλύγιστος στις κακουχίες και στις διώξεις την περίοδο του Μεσοπολέμου και της Μέσης Ανατολής. Αλύγιστος και στον άγριο διωγμό μετά τη Βάρκιζα. Ο Φώτης Αγγουλές υφίστανται και αυτός όλες τις διώξεις, τους εξευτελισμούς και τραμπουκισμούς.
Το 1948 συλλαμβάνεται μέσα στο παράνομο κομματικό τυπογραφείο, όπου τυπώνονταν έντυπα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Έμεινε 7 χρόνια.
Αποφυλακίζεται και γυρίζει στη Χίο το 1956, με την υγεία του κατεστραμμένη, σε άθλια οικονομική κατάσταση, μα με το κουράγιο και την πίστη ατσάλινα.
Η ασφάλεια, οι παρακρατικοί και οι τραμπούκοι της δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί. Στόχος τους: Να υπογράψει δήλωση. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που βρέθηκαν τραμπούκοι και φασίστες που τον χτύπησαν, τον λοιδόρησαν, τον έβρισαν και τον περιφρονούσαν. Μα αυτός αλύγιστος.
Το καλοκαίρι του 1963 έπαθε την αρρώστια των τυπογράφων, μολυβδίαση και νοσηλεύτηκε.
Αλλά και το μυαλό του είχε θολώσει πια. Νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική, όπου με τη φροντίδα του νοσηλευτικού προσωπικού και των αδελφάδων του, άρχισε να συνέρχεται και να επικοινωνεί με τους γύρω του, έτοιμος να ξαναγυρίσει στη Χίο και στους ανθρώπους της, που τόσο αγάπησε.
Στο πλοίο «Κολοκοτρώνης», στο διάδρομο της τουριστικής θέσης, τη νύχτα 26 προς 27 Μάρτη του 1964 άφησε την τελευταία του πνοή, φεύγοντας από Χίο προς Πειραιά.
Η νεκροψία έδειξε πνευμονικό οίδημα. Με φροντίδα της ΕΔΑ ταριχεύθηκε και στις 30 Μάρτη επέστρεψε συνοδεία συντρόφων και λογοτεχνών στη Χίο.
Στα πρώτα του ποιήματα κυριαρχεί η ευαισθησία και ο συμβολισμός. Στη μάχη για τον επιούσιο, γνώρισε όλους τους αναβαθμούς του ανθρώπινου πόνου και βρέθηκε και ο ίδιος μπροστά στην απανθρωπιά της κοινωνικής εκμετάλλευσης.
Έσμιξε με τους ανθρώπους του μόχθου, γνώρισε τους πόθους και τις λαχτάρες τους και με το πηγαίο ποιητικό του ταλέντο τα έκανε τραγούδι. Καταγγέλλει τον κλεμμένο ιδρώτα και προτρέπει τους ανθρώπους της δουλειάς να διαφεντέψουν τη ζωή τους και να αλλάξουν με την πάλη τη μοίρα τους.
Ερμηνεύει την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, αλλά και έτσι όπως πρέπει να γίνει...
