Από το Ριζοσπάστη
Με αφορμή τη χτεσινή επίσκεψη του Πορτογάλου πρωθυπουργού, τα αστικά επιτελεία επανέφεραν τα περί «συμμαχίας του ευρωπαϊκού Νότου», συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι μια τέτοια συμμαχία, δηλαδή μια συμμαχία ανάμεσα στο κεφάλαιο κρατών που βρίσκονται σε πιο ανισότιμη θέση (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κ.λπ.) σε σχέση με τα κράτη του «Βορρά» (Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες κ.λπ.) συμφέρει τους λαούς.
Διαβάζουμε, όμως, τις χαρακτηριστικές αναφορές της κυριακάτικης «Αυγής», που αναλύοντας την «ευκαιρία του ευρωπαϊκού Νότου», μνημονεύει τις φωνές που στη Γαλλία «εκφράζουν την αγωνία τους για την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή ξένων επενδυτών στη γαλλική οικονομία», που «πληθαίνουν», δηλαδή την αγωνία της ντόπιας πλουτοκρατίας να ανακτήσει τον κύριο λόγο σε κλάδους όπου σήμερα αντίπαλα κεφάλαια παίζουν κρίσιμο ρόλο. Εκφράζει δυσαρέσκεια επειδή δεν υπάρχει «έστω και μια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου η οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα εθνικών προδιαγραφών οικονομικό μοντέλο». Τέλος, σημειώνει πως στόχος είναι ο «ευρωπαϊκός Νότος» «να διεκδικήσει από το "λαίμαργο" και "αχόρταγο" Βερολίνο, το αυτονόητο: το δικαίωμα να επιλέξει το ρόλο του στον ευρωπαϊκό οικονομικό καταμερισμό».
Αποκαλύπτεται, λοιπόν, πως οι ευκαιρίες του «ευρωπαϊκού Νότου» δεν αφορούν τους λαούς αυτών των κρατών, αλλά τους επιχειρηματικούς ομίλους στον ανταγωνισμό τους με άλλους εντός της ΕΕ. Κανένα συμφέρον για τους λαούς δεν υπάρχει από αυτή την αντιπαράθεση...
Με αφορμή τη χτεσινή επίσκεψη του Πορτογάλου πρωθυπουργού, τα αστικά επιτελεία επανέφεραν τα περί «συμμαχίας του ευρωπαϊκού Νότου», συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι μια τέτοια συμμαχία, δηλαδή μια συμμαχία ανάμεσα στο κεφάλαιο κρατών που βρίσκονται σε πιο ανισότιμη θέση (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κ.λπ.) σε σχέση με τα κράτη του «Βορρά» (Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες κ.λπ.) συμφέρει τους λαούς.
Διαβάζουμε, όμως, τις χαρακτηριστικές αναφορές της κυριακάτικης «Αυγής», που αναλύοντας την «ευκαιρία του ευρωπαϊκού Νότου», μνημονεύει τις φωνές που στη Γαλλία «εκφράζουν την αγωνία τους για την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή ξένων επενδυτών στη γαλλική οικονομία», που «πληθαίνουν», δηλαδή την αγωνία της ντόπιας πλουτοκρατίας να ανακτήσει τον κύριο λόγο σε κλάδους όπου σήμερα αντίπαλα κεφάλαια παίζουν κρίσιμο ρόλο. Εκφράζει δυσαρέσκεια επειδή δεν υπάρχει «έστω και μια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου η οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα εθνικών προδιαγραφών οικονομικό μοντέλο». Τέλος, σημειώνει πως στόχος είναι ο «ευρωπαϊκός Νότος» «να διεκδικήσει από το "λαίμαργο" και "αχόρταγο" Βερολίνο, το αυτονόητο: το δικαίωμα να επιλέξει το ρόλο του στον ευρωπαϊκό οικονομικό καταμερισμό».
Αποκαλύπτεται, λοιπόν, πως οι ευκαιρίες του «ευρωπαϊκού Νότου» δεν αφορούν τους λαούς αυτών των κρατών, αλλά τους επιχειρηματικούς ομίλους στον ανταγωνισμό τους με άλλους εντός της ΕΕ. Κανένα συμφέρον για τους λαούς δεν υπάρχει από αυτή την αντιπαράθεση...
