Συναδέλφισσες,
συνάδελφοι,
Ζούμε
ιστορικές στιγμές. Βρισκόμαστε μπροστά
σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια
της Ιστορίας του ελληνικού λαού.
Ο
λαός της Ελλάδας
οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες
στο «εκτελεστικό απόσπασμα». Αν και
πάλι αφεθεί να του καθορίσουν τη «μοίρα»
αυτοί που τον οδήγησαν ως εδώ, τότε το
ημερολόγιο στην Ελλάδα γυρίζει πριν το
1898. Δύο αιώνες πίσω! Μας γυρίζουν - μέσα
σε 24 ώρες - σε εποχές Διεθνούς Οικονομικού
Ελέγχου, όταν ο Έλληνας ήταν συνώνυμο
της δυστυχίας και της εξαθλίωσης, όταν
η ύπαρξή του οριζόταν διά νόμου ότι
αποτελούσε περιουσιακό στοιχείο των
ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών,
δανειστών και τοκογλύφων ιμπεριαλιστών.
Ο
ελληνικός λαός
έχει στοχοποιηθεί και έχει μετατραπεί
από την εγχώρια πλουτοκρατία και το
πολιτικό της υπηρετικό προσωπικό σε
ένα διεθνές πειραματόζωο προσθέτοντας
του νέους αβάσταχτους χαλκάδες στις
αλυσίδες των μισθωτών σκλάβων.
Εμείς,
τα παιδιά μας, οι γέροντές μας,
δεχόμαστε καθημερινές ύβρεις, υφιστάμεθα
τη διαστρέβλωση της αλήθειας, προσβολές
της νοημοσύνης μας, πλύση εγκεφάλου,
δημαγωγία, εξαπάτηση.
Ο
κύβος ερρίφθη!
Έφτασε πια η ώρα που οι δήμιοι απαιτούν
εκτός από το κορμί να τους παραδώσουμε
και την ψυχή μας. Να αρνηθούμε την
αξιοπρέπειά μας.
Οι
εγκληματίες, οι άρπαγες,
αντί να κρύβονται από προσώπου Γης,
έχουν το θράσος να λένε ότι καταβάλλουν
«υπεράνθρωπες» προσπάθειες για να
μας... σώσουν. Αλλά πρόκειται για την
ίδια «ακρίδα» που μας έχει εξοντώσει!
Γι'
αυτούς είμαστε όλοι ...«πολίτες», είμαστε
«όλοι ίδιοι», «είμαστε όλοι Έλληνες»
και «όλοι μαζί» πρέπει να πληρώσουμε,
αφού «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Και το λένε
αυτοί που ποτέ δεν πλήρωσαν τίποτα.
Αυτοί που πάντα ανήκαν και ανήκουν σ'
εκείνους που πάντα εισπράττουν. Έρχονται
οι χορτάτοι και λένε στους πεινασμένους
«όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Κάθε
τρεις και λίγο
ψάχνουν - τάχα - τη λύση. Και φυσικά η
κάθε νέα τους «λύση» είναι εκείνη που
θα «διορθώσει» το πρόβλημα. Μόνο που το
πρόβλημα το μεγάλωσε και το διόγκωσε η
κάθε φορά προηγούμενη «λύση» τους.
Έχετε
χρέος,
μας λένε, να θυσιαστείτε για τη χώρα.
«Πρέπει
όλοι να καταβάλουμε το χρέος μας»,
λένε.
Ναι,
αλλά τα δικά μας χρέη τα έχουμε πληρώσει.
Είμαστε η γενιά των 700 ευρώ που μας έκαναν
γενιά των 300 ευρώ σε μια χώρα που μια
χούφτα πλουτοκρατών δηλώνουν - επίσημα
- ότι το σύνολο του Ενεργητικού των
Ανωνύμων Εταιρειών τους ξεπερνά τα 700
δισ. ευρώ.
Εμείς
το χρέος μας στο ΙΚΑ το πληρώσαμε.
Τι γίνεται με εκείνους που έκλεψαν και
κλέβουν το ΙΚΑ;
Εμείς
το χρέος μας στην εφορία το πληρώσαμε.
Τι γίνεται με εκείνους που, αντί να
πληρώνουν, εισπράττουν τις επιχορηγήσεις,
τις χαριστικές ρυθμίσεις, τις φοροαπαλλαγές;
Εμείς
τα χρέη μας για Υγεία, για Παιδεία, τα
πληρώσαμε.
Τι γίνεται με εκείνους που θησαυρίζουν
από το εμπόριο αγαθών, που, ενώ τα
πληρώσαμε, μας τα στερούν, και που, ενώ
υποτίθεται ότι είναι δημόσια και δωρεάν,
μας ζητούν να τους τα ξαναπληρώσουμε;
Για πόσο ακόμα
θα ανεχόμαστε να πληρώνουμε τα δικά
τους τα χρέη σαν να ήταν δικά μας; Για
πόσο ακόμα
θα δεχόμαστε να γινόμαστε η «καύσιμη»
ύλη στα κρεματόρια της «ανταγωνιστικότητας»
των τραπεζιτών και των εφοπλιστών «μας»;
«Είμαστε
σε πόλεμο»,
μας λένε. «Να δείξουμε αυτοθυσία όπως
το '40» (!), προσθέτουν, βάζοντας τα δυνατά
τους μήπως και προσδώσουν λίγη έμφαση
στους θεατρινισμούς και στους δεκάρικους
του μαυρογιαλουρισμού τους.
Ε,
ναι, λοιπόν:
«Είμαστε
σε πόλεμο»!
Αλλά αυτοί που μιλούν για τον πόλεμο,
είναι οι ίδιοι που τον έχουν κηρύξει
εναντίον του ελληνικού λαού! Έναν πόλεμο
ταξικό, ολοκληρωτικό μέχρι του βαθμού
της γενοκτονίας!
Ναι,
έχουμε ιστορική μνήμη
και ιστορική εμπειρία να γνωρίζουμε τι
σημαίνει αυτοθυσία.
Η
«αυτοθυσία»
είναι μια έννοια που δε λερώνεται όσο
κι αν την πιάσουν στο στόμα τους οι
εγχώριοι τροϊκανοί, οι θρασύτατοι
«ναιναίκοι», οι συνένοχοι της Μέρκελ,
οι συνεταίροι του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Η
απάντηση του ελληνικού λαού στους
άδικους εναντίον του πολέμους, ποτέ δεν
ήταν «Ναι», ποτέ δεν ήταν «Γιαβόλ», ποτέ
δεν ήταν «Γιες». Ήταν ακριβώς το αντίθετο:
Ήταν
και θα είναι πάντα το μεγαλειώδες «ΟΧΙ»!
Εκείνο
το «όχι» που δεν μπορούν να το μολύνουν
ούτε τα Καρατζαφυρεράκια, ούτε οι
δικομματικοί πάτρωνές τους με τους
θλιβερούς μεταμεσονύχτιους θεατρινισμούς
τους.
Αυτό
το «ΟΧΙ»,
στις νέες συνθήκες, έχει πάλι σημαιοφόρο
το ΠΑΜΕ.
Αυτό
το «ΟΧΙ»,
στις νέες συνθήκες, σημαίνει ότι
αναγνωρίζουμε ένα και μόνο χρέος:
Το
χρέος απέναντι στον εαυτό μας, στους
κόπους μας, στην αξιοπρέπειά μας, στα
παιδιά μας, στους φίλους μας, στους
συνανθρώπους μας, στους συναδέλφους
μας, να σταθούμε όρθιοι! Να δώσουμε τα
χέρια, αλληλέγγυοι, ενωμένοι, οργανωμένοι,
ταξικά αταλάντευτοι.
Αυτό
το «ΟΧΙ»,
στις νέες συνθήκες, σημαίνει να θυμώσουμε,
να εξοργιστούμε, να γίνουμε ο καθένας
χωριστά και όλοι μαζί συναγερμός,
σαλπιστές του ξεσηκωμού, πρωταγωνιστές
της ζωής μας.
Αυτό
το «ΟΧΙ»,
στις νέες συνθήκες, σημαίνει ότι έχουμε
και αναλαμβάνουμε το χρέος απέναντι
στην τιμή μας, στην τάξη μας, στα αδέρφια
μας στο εργοστάσιο, στην οικοδομή, στο
γραφείο, στο μαγαζί, στο πανεπιστήμιο,
στο σχολείο, να μπούμε μπροστά, οργανωτές
και πρωτοπανηγυριώτες μιας παλλαϊκής
κοινωνικής συμμαχίας που μετατρέπει
κάθε χώρο δουλειάς σε «οδόφραγμα», που
αποκρούει το νέο μνημόνιο - λαιμητόμο,
που πλημμυρίζει τους δρόμους, που γίνεται
ποτάμι, που γίνεται ηφαίστειο, που
γίνεται λάβα, που σαρώνει τους
εκμεταλλευτές, που καθιστά την Ελλάδα
κάστρο της αντίστασης, της αντεπίθεσης,
της ανατροπής της καπιταλιστικής
βαρβαρότητας, μια Ελλάδα της ΛΑΪΚΗΣ
ΕΞΟΥΣΙΑΣ
που με πυξίδα και νόμο το δίκιο του
εργάτη,
διαγράφει
μονομερώς το χρέος
αποδεσμεύει
τη χώρα από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ,
κοινωνικοποιεί
τα μέσα παραγωγής.
Συναδέλφισσες,
συνάδελφοι,
Η
επίθεση είναι σαρωτική. Γκρεμίζουν τα
πάντα. Η χρεοκοπία του λαού είναι
ανεξέλεγκτη και θα είναι ασταμάτητη. Η
σφαγή - που «διευθύνουν» συγκυβέρνηση
- τρόικα με τις εντολές της πλουτοκρατίας,
αλλά και τη συνευθύνη των δυνάμεων του
ευρωμονόδρομου, τη στήριξη των
συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών
(ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) - θα μεγαλώνει κάθε μέρα σε
αγριότητα γιατί ο δικός τους μονόδρομος
είναι η καταστροφή του λαού.
Οι
δυνάμεις του ΠΑΜΕ δρουν, διεκδικούν και
αγωνίζονται συγκροτημένα και στα
πρωτοβάθμια και στα δευτεροβάθμια του
νομού. Είναι γνωστό ότι συμμετέχουμε
σε όλα αυτά όμως αντιπαλεύουμε την
πολιτική του εργοδοτικού και κυβερνητικού
συνδικαλισμού που σήμερα εκφράζεται
από τις δυνάμεις που αποτελούν πλειοψηφικό
ρεύμα στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Και επειδή
έχουμε μνήμη και διαχρονική συνδικαλιστική
παρουσία στα κοινωνικά και πολιτικά
δρώμενα, να θυμηθούμε κάποια πράγματα:
Το 2001 στο
μεγαλειώδες συλλαλητήριο για το
ασφαλιστικό το ΠΑΜΕ καλούσε σε ταξική
σύγκρουση γιατί υποθηκευόταν τα
δικαιώματα μας. Τότε η ΠΑΣΚ θεώρησε την
αλλαγή Γιαννίτση με Ρέππα ως κοσμοϊστορικό
γεγονός. Από τότε έτρεξε πολύ νερό στ’
αυλάκι και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός
συνδικαλισμός έβαλε πλάτη στην προσπάθεια
αλλοτρίωσης της εργατικής συνείδησης
καθώς και την υπονόμευση των αγώνων της
εργατικής τάξης.
Στις 17/12/2009 το
ΠΑΜΕ κόντρα στις εθιμοτυπικές απεργίες
του Δεκέμβρη κατέβασε τα εργατικά κέντρα
και τις ομοσπονδίες σε «πολεμικό
συναγερμό» τότε οι ΠΑΣΚ – Αυτόνομη
Παρέμβαση όχι μόνο ποίησαν την νήσσα
αλλά μας κατήγγειλαν κιόλας γιατί δεν
υπήρχε απόφαση της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Βέβαια
στη μνήμη μας μένει ότι παρέμειναν
ομοτράπεζοι του κοινωνικού διαλόγου
βάζοντας στην προκρούστια κλίνη τα
δικαιώματα μας. Κάθε φορά είχαμε ως
αποτέλεσμα και νέες συμφωνίες παράδοσης
της εργατικής τάξης στις απαιτήσεις
του ΣΕΒ (Δίχρονες συμφωνίες λιτότητας
ακόμα και αυξήσεις 70 λεπτά).
Εδώ και αρκετά
μεγάλο χρονικό διάστημα τονίζαμε ότι
δεν πρέπει το σ.κ. να καλλιεργεί αυταπάτες
αντίθετα πρέπει να πει στους συναδέλφους
ότι είμαστε σε πόλεμο.
Τα μέτρα που
υλοποιούνται έχουν αποφασιστεί απ’ τη
συνθήκη του Μάαστριχ (1993) και τώρα βρήκαν
αφορμή με την οικονομική κρίση να τα
υλοποιήσουν και να φτηνύνουν την τιμή
της εργατικής δύναμης. Καταθέσαμε
προτάσεις και στα πρωτοβάθμια και στα
δευτεροβάθμια την προηγούμενη περίοδο.
Κάποιοι κώφευαν και κάποιοι μας θύμιζαν
ότι οι εργαζόμενοι δεν απεργούν ή να
περιμένουμε τη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Πολύ
νωρίς από τις αρχές του Γενάρη χτυπήσαμε
την καμπάνα του αγώνα. Γενικός κανόνας
όλων των δυνάμεων ΠΑΣΚ – Αυτόνομη
Παρέμβαση – ΔΑΚΕ ήταν να περιμένουμε,
ήταν να πάνε στη λογική του κοινωνικού
διαλόγου και της χειμερίας νάρκης του
συνδικαλιστικού κινήματος. Το δίπλωμα
των σημαιών του αγώνα έγινε αλλού
καλυμμένα και αλλού ξεδιάντροπα. Βάλατε
πλάτη στην πολιτική ενσωμάτωση και τον
αποπροσανατολισμό είτε αρνούμενοι να
δημιουργήσετε αγωνιστικές διαθέσεις
είτε παίρνοντας ενεργά μέρος στην
απεργοσπασία.
Πριν λίγες
μέρες απορρίψατε την πρόταση μας να
συζητηθεί στην εκτελεστική γραμματεία
το θέμα της απεργίας γιατί κεντρικά η
ΑΔΕΔΥ δεν το ‘χει συζητήσει (το ίδιο
έγινε και στο Εργατικό Κέντρο Χίου).
Θεωρούμε ότι
υπάρχουν σοβαρές συνδικαλιστικές και
πολιτικές ευθύνες στις δυνάμεις εκείνες
που χρόνια τώρα έβαζαν πλάτη και
καλλιεργούσαν αυταπάτες. Και επειδή
μιλάμε για την τελευταία απεργία να
‘χουμε πάντα κατά νου ότι αυτό που
μετράει είναι να δένονται τα λόγια με
τις πράξεις. Έχουμε λοιπόν απεργοσπάστη
μέλος της ΕΓ (ΠΑΣΚ), έχουμε απεργοσπάστες
μέλη ΔΣ ή υποψήφιους σε ψηφοδέλτια
(ΠΑΣΚ, ΑΠ) και βέβαια απεργοσπάστες της
Παρασκευής «αγωνιστές» του Σαββάτου.
Τέλος και απευθύνομαι στους συναδέλφους
της Αντιμνημονιακής Κίνησης, τη μέρα
συγκρότησης της ΕΓ είχαν μπει πολύ
συγκεκριμένα πολιτικά ζητήματα από την
πλευρά της ΠΑΣΚ:
Α. Πού θα
πηγαίνει ο πρόεδρος όταν γίνονται
συγκεντρώσεις;
Β. Ποιος θα
είναι ο ρόλος του προέδρου;
Τονίζουμε για
μια ακόμα φορά τα στελέχη του ΠΑΜΕ στην
ΕΓ του ΝΤ Χίου πήγαιναν και θα πηγαίνουν
στις συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος.
Αυτές ήταν και
οι αιτίες αποχώρησης των εκπροσώπων
της ΠΑΣΚ
Σήμερα σαν να
ανακαλύψατε την Αμερική και ως κλαίουσες
μαγδαληνές μιλάτε περί απάτης. Γνωρίζατε
ότι ψηφίζατε το ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ για
τη θέση του προέδρου, γνωρίζατε ότι
ψηφίζατε τον υποφαινόμενο για τη θέση
του προέδρου. Αν πιστεύατε κάτι άλλο
δυστυχώς λαθεύσατε.
Συναδέλφισσες,
συνάδελφοι,
Εμείς
θα προσπαθήσουμε να εκπληρώσουμε το
καθήκον μας, να ανταποκριθούμε στην
ευθύνη που μας αναλογεί. Θα κρατήσουμε
τη σπίθα του αγώνα αναμμένη, ιδιαίτερα
τώρα που ωριμάζει η κατάσταση να ανάψουν
παντού φωτιές. Έχουμε
υποχρέωση γι' αυτό απέναντι στον εαυτό
μας, στην τάξη μας και στην αλληλεγγύη
που δεχτήκαμε και δεχόμαστε απ' όλη την
εργατική τάξη.
Θέλουμε
όμως να πούμε το εξής:
Εμείς οι εργάτες πρέπει να λέμε καθαρές
κουβέντες, να μη φοβόμαστε την αλήθεια.
Δε χρειάζεται κανένας να κολακεύει τον
άλλο. Θα ήταν αλλιώς σήμερα τα πράγματα
για όλους μας, αν αυτό το διάστημα είχαν
γίνει και αλλού χαλυβουργίες. Αν οι
εργάτες είχαν διώξει από το σβέρκο τους
τους προδότες, τους συμβιβασμένους και
ξεπουλημένους. Αν είχε προχωρήσει η
οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, αν οι
εργάτες είχαν πάρει την υπόθεση στα
χέρια τους και πάλευαν μαζί με το ΠΑΜΕ.
Ποτέ
όμως δεν είναι αργά, ούτε τώρα είναι
αργά για να γίνει αυτό. Απευθύνουμε ξανά
κάλεσμα σε κάθε εργάτη και του λέμε:
Δεν
βγαίνει τίποτα με την ατομική προσπάθεια,
με το σιχτίρισμα και την κλάψα, με το να
περιμένεις να σου βγάλει άλλος "το
φίδι από την τρύπα". Δεν βγαίνει τίποτα
με το περίμενε, με το φόβο. Εξάλλου, τώρα
δεν σου αφήσανε τίποτα για να φοβάσαι
μην το χάσεις παρά μόνο τις αλυσίδες
σου.
Τώρα
δεν μπορείς να λες "εγώ κοιτάζω τη
δουλειά μου" γιατί τέτοια δεν έχεις
και όταν την έχεις είναι προσωρινή. Τώρα
δεν μπορείς να λες "ενδιαφέρομαι για
τα παιδιά μου" γιατί τώρα αποφάσισαν
να τα κάνουν σκλάβους στους βιομήχανους,
στους επιχειρηματίες. Τώρα δεν μπορείς
να λες "δεν απεργώ για να μη με
απολύσουν" γιατί σε απολύουν και
χωρίς να απεργήσεις, χωρίς καν να έχεις
περάσει έξω από την πόρτα του σωματείου
σου.
Τώρα
δεν έχεις καμία δικαιολογία, ότι δεν
ήξερες, ότι κάτι περίμενες, ότι δεν είχες
καταλάβει. Τώρα τα πράγματα είναι πιο
απλά, ή στέκεσαι όρθιος, ξεσηκώνεσαι
παντού, ή σκύβεις και περπατάς γονατιστός
προς την καπιταλιστική κόλαση. Μέση
λύση δεν υπάρχει.
Ήρθε
η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε
αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους
νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα
παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε
με περηφάνια στα μάτια, λέγοντάς τους
ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε».
Δε
φτάνει να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να
προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς
και μακροχρόνιους αγώνες. Δεν αρκούν
οι αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο
αντίπαλος είναι καλά οργανωμένος και
διαθέτει πολλά μέσα. Απαιτεί να οργανωθούμε
σε όλους τους χώρους δουλειάς, να
συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα,
με στηρίγματα σε όλους τους χώρους
δουλειάς.
Χίος,13/2/2012
