 |
| Άρθρο του Μ. Σκούφαλου |
Ταυτόχρονα είτε
καλοπροαίρετα από κάποιους φίλους είτε κακοπροαίρετα από τα επιτελεία των άλλων
συνδυασμών, ασκείται ιδεολογική πίεση και κυρίως από τους δεύτερους, επίθεση
προς τη Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ, ότι είναι κατά της ανάπτυξης, κατά της
οποιασδήποτε επένδυσης θα δώσει ανάσα στο νησί.
Το πρώτο που
πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι, ότι είτε
μιλάμε για ανάπτυξη είτε μιλάμε για κοινωνική πολιτική είτε αναφερόμαστε σε
κάθε έκφανση της ζωής μας, που απαιτεί
κοινωνική δράση, αυτό γίνεται μέσα στα πλαίσια του δοσμένου κοινωνικού και
οικονομικού συστήματος που ζούμε. Με απλά λόγια δε ζούμε σε γυάλα , ώστε ο
καθένας μας να λέει ό,τι του καπνίσει και υπό την προστασία της γυάλας του
μικρόκοσμού του.
Το αστικό τόξο
των κομμάτων και παρατάξεων, αυτό το
σύστημα το ονομάζει , οικονομία της αγοράς, μεταβιομηχανική κοινωνία,
μεταμοντέρνα, μετανεωτερικότητα και λοιπά, αποφεύγοντας να πει αυτό που
πραγματικά είναι και που εμείς απερίφραστα ως Λαϊκή Συσπείρωση το
κατονομάζουμε. Καπιταλισμός, δηλαδή η
κυριαρχία του κεφαλαίου, του πλούτου και του πολιτικού του προσωπικού, που του
«αναθέτει» καθήκοντα σε επίπεδο κυβέρνησης, σε δήμους και Περιφέρειες!
Το δεύτερο, που
πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι , ότι η Χίος δεν είναι αυτόνομο ή
ανεξάρτητο κράτος, για να γίνεται λόγος
για την ανάπτυξη του νησιού, πέρα και έξω από το καπιταλιστικό πλαίσιο που
αναφέραμε. Να το πούμε πάλι απλά, δεν μπορεί
λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, λόγω της πολιτικής των 3 μνημονίων που
ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και μαζί και χώρια, να έχει χάσει η χώρα το 26% του
κατά κεφαλήν ΑΕΠ (στοιχεία ΔΝΤ) όλα αυτά
τα χρόνια, η ανεργία να βρίσκεται στο
20% κι εσύ να παπαγαλίζεις , ότι στη Χίο θα φέρεις ανάπτυξη με την
πολιτική σου ως Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης. Και μάλιστα, ακολουθώντας τις συνταγές και διαχείριση , που επιτάσσει
αυτό το σύστημα και που συμπυκνώνονται , ο λαός να πληρώνει το μάρμαρο και ο
πλούτος να συσσωρεύεται στους έχοντες και κατέχοντες με τα γνωστά εργαλεία, των
τελών, των φόρων, των έργων ΕΣΠΑ, των διάφορων συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού
τομέα κλπ.
Η Χίος, είναι
νησί της Ελλάδας και για τους αναπτυξιολάγνους δημαγωγούς της τοπικής
διοίκησης, που υποκρίνονται ότι δεν το γνωρίζουν, τα προβλήματά της συνυφαίνονται
με το επίπεδο του ελληνικού καπιταλισμού μέσα στο διεθνές και ευρωπαϊκό
περιβάλλον, συνδέονται με τις κρίσεις του ή και με τις ανόδους του, όσο
αναιμικές και να είναι αυτές.
Αποτελεί
επομένως, μέγιστο στρουθοκαμηλισμό για κάποιον, να μη βλέπει αυτόν το βασικό
κρίκο για το νησί μας, να μη βλέπει ότι ως περιφέρεια είμαστε στις τελευταίες
θέσεις της ΕΕ κι ας κομπορρημονούν δημοτική αρχή της Χίου και Περιφερειακή
διοίκηση, για την απορροφητικότητα των κονδυλίων, που επιβεβαιώνουν απόλυτα, οι
αριθμοί να ευημερούν και οι άνθρωποι να δυστυχούν.
Το τρίτο και
βασικό είναι ότι στον καπιταλισμό και στην οικονομία του, κυριαρχεί αφενός η
μεγιστοποίηση των κερδών και αφετέρου η αναρχία λόγω του ανταγωνισμού των
επιχειρήσεων μεταξύ τους, αυτό που έλεγε ο Λοκ, πόλεμος κατά πάντων.
Μεθερμηνευόμενα
τα παραπάνω για το νησί μας, σημαίνουν ότι ο επιχειρηματίας καπιταλιστής, για
να επενδύσει στη Χίο, απαιτεί γρήγορο κέρδος, φορολογική και ασφαλιστική
ασυδοσία, φτηνά μεροκάματα, φτηνό τραπεζικό δανεισμό, γιατί δεν είναι βλάκας να
βάλει δικά του κεφάλαια, τις δικές μας καταθέσεις θέλει μέσω των τραπεζών και
γενικά επιζητά συνθήκες που θα εξασφαλίζουν και την επένδυση και την κερδοφορία
του.
Ταυτόχρονα, δεν
τον ενδιαφέρουν ο σχεδιασμός δράσεων ή τα διάφορα παραγωγικά, περιβαλλοντικά ή
πολιτιστικά αποτυπώματα ενός νησιού ή του τόπου. Γι αυτά υπάρχει η υποκρισία
της «εταιρικής ευθύνης». Απολύω από την επιχείρησή μου όποιον δε χαμογελά με τα
300 ευρώ, αρπάζω ως τράπεζα την πρώτη κατοικία του κάθε φτωχοδιάβολου, που
στέγασε τη ζωή του και την ίδια στιγμή στήνω και ένα μουσείο ή Ίδρυμα, για να
θαυμάζει το πόπολο και να ξεχνά τι πραγματικά είμαι.
Ας θυμηθούμε
όμως, κάποια παραδείγματα οι
παλαιότεροι, όπως τον Πασοκικό αναπτυξιακό νόμο της αρπαχτής, τον 1262 της
δεκαετίας του 1980-90! Ας θυμηθούμε την κλωστοϋφαντουργία στο Νεχώρι, τη ΒΙΑΛ
με τα αλουμίνια στο Χαλκειός, τις ξενοδοχειακές μονάδες που στήθηκαν λόγω των
επιδοτήσεων και όχι λόγω των υπαρκτών τουριστικών αναγκών, τη φορτηγίδα
πετρελαιοειδών στο Θόλος, τα χρέη που συσσωρεύτηκαν εκείνα τα χρόνια, τα
δανεικά και αγύριστα που κληθήκαμε εμείς να τα πληρώσουμε με τα μνημόνια. Να
θυμηθούμε την ανάπτυξη των ιχθυοκαλλιεργειών, τη σιωπή των αμνών που επέβαλλαν
οι επιχειρηματίες του χώρου σε όποιον αντιδρούσε και το τελικό αποτέλεσμα, να εξαγοραστούν
από τις τράπεζες ή να τεθούν υπό ειδικό καθεστώς, με το μέλλον τους να
εξαρτάται αποκλειστικά από το πού θα αποφασίσουν τα μεγαθήρια του χώρου που τις
εξαγόρασαν να επενδύσουν.
Έχουμε δηλαδή μια
μικρογραφία στη Χίο, της καπιταλιστικής κρίσης, που τα υπερσυσσωρευμένα κέρδη
της εποχής των παχιών αγελάδων, τα διαδέχτηκε η στασιμότητα και το πισωγύρισμα,
με το λαό να πληρώνει κάθε φορά και την ανάπτυξή τους και την κρίση τους με τα
τρία μνημόνια.
Αβίαστα λοιπόν
αναδύεται το ερώτημα: Ανάπτυξη για ποιον
και σε ποια κατεύθυνση; Για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις αρπαχτές τους
ή ανάπτυξη για τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα; Ιδιωτικοποιήσεις και
ξεπούλημα γης, αέρα, θάλασσας ή δημόσιες επενδύσεις στην παιδεία, στην υγεία,
στην πρόνοια, στην αντιπλημμυρική και αντισεισμική προστασία, στη δασοπροστασία
και πυρόσβεση, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό; Επενδύσεις για τη στήριξη των
μαστιχοπαραγωγών, των κτηνοτρόφων, των μελισσοκόμων, των απασχολούμενων στον
αγροτικό τομέα ή επενδύσεις για την ολιγαρχία του πλούτου;
Και επειδή
κάποιοι θέτουν το δίλημμα, «Μα αυτά
αφορούν τα πιο πολλά στις υπηρεσίες, ποιος θα παράγει;», πρέπει να πούμε, ότι
αυτό είναι ψευτοδίλημμα, που στηρίζεται στο διαχωρισμό των τομέων της
οικονομίας, που κάνουν οι αστοί οικονομολόγοι σε πρωτογενή, δευτερογενή και
τριτογενή τομέα, εντάσσοντας τις υπηρεσίες στον τρίτο τομέα. Αυτό όμως
αποκόπτει τη συνολική παραγωγή από τη διαλεκτική της και από τη συνύπαρξη
ολιστικά των τομέων, που χωρίς τον έναν δεν μπορεί να λειτουργήσει ο άλλος.
Η υγεία για
παράδειγμα ως υπηρεσία είναι άσχετη με την παραγωγική διαδικασία , όταν όλο το
εργατικό δυναμικό, όλων των κλάδων έχει βασική ανάγκη την υγειονομική
περίθαλψη; Για ποια παραγωγή θα μιλάμε, αν εκλείψει η υγεία, που αναπαράγει το
ανθρώπινο δυναμικό, από τη φθορά του στα «ευαγή» ιδρύματα των καπιταλιστών;
Αυτοί λοιπόν
που παράγουν κι εκεί στρέφεται η προσοχή της Λαϊκής Συσπείρωσης και του ΚΚΕ,
είναι η εργατική τάξη, οι υπάλληλοι, οι αγρότες η συντριπτική πλειοψηφία του
ελληνικού λαού, εν προκειμένω και του Χιώτικου, που παράγει τα πάντα , αλλά δε
γεύεται τον πλούτο της , αφού της τον αρπάζουν. Ιδού του λόγου το αληθές:
«Εντυπωσιακή βελτίωση του κύκλου εργασιών και της κερδοφορίας τους σημείωσαν το
2017 οι 500 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, με βάση την ανάλυση των
ισολογισμών που διενήργησε και φέτος η ICAP στο πλαίσιο της ειδικής έκδοσης
«BusinessLeadersinGreece 2018…Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της ICAP, ο
συνολικός κύκλος εργασιών των 500 πιο κερδοφόρων εταιρειών αυξήθηκε κατά 9,5%
το 2017 φτάνοντας στα 91,02 δισ. ευρώ. Τα συνολικά κέρδη προ φόρων, τόκων και
αποσβέσεων (EBITDA) αυξήθηκαν κατά 15,1%, φτάνοντας τα 12,8 δισ. ευρώ, ενώ τα
συνολικά προ φόρων κέρδη κατέγραψαν αύξηση 25,8% σε σύγκριση με το 2016 και
ανήλθαν σε 7,2 δισ. ευρώ. Ενισχυμένα κατά 5,1% ήταν και τα ίδια κεφάλαια των
500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων το 2017, φτάνοντας τα 78,88 δισ. ευρώ.»
(Καθημερινή, Εντυπωσιακές επιδόσεις το 2017 από 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες,
8/12/2018)
Αλήθεια από
πού βγήκε αυτός ο πλούτος; Από το επιχειρηματικό
τους πνεύμα ή από την υπεραξία που καρπώνονται από τους εργαζόμενους άμεσα και
έμμεσα με τα δάνεια και τις επιδοτήσεις και τις φοροελαφρύνσεις και τα θελήματα
όλων των κυβερνήσεων συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών;
Ένα μόνο
παράδειγμα από τον κρατικό προϋπολογισμό του 2019: Προνομοθετήθηκε η σταδιακή αποκλιμάκωση του συντελεστή (1%
ανά έτος) από 29% φέτος στο 25% για το 2022αναφορικά
με τη φορολογία των επιχειρήσεων. Οι σωρευτικές απώλειες για το κρατικό ταμείο
από το 2023 και μετά, αναμένονται στα 450 εκατ. ευρώ το χρόνο
(142 εκατ. για το 2019) και βέβαια όπως αναφέρει η έκθεση του Γενικού
Λογιστηρίου του Κράτους, «θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού
προϋπολογισμού»... Το συγκεκριμένο μέτρο έρχεται να τονώσει την ανταγωνιστικότητα
επιχειρήσεων με μεγάλη μάζα κερδών, επί των οποίων θα εφαρμόζονται οι
μειωμένοι συντελεστές, ενώ βέβαια βρίσκεται και στην προμετωπίδα των αξιώσεων
του ΣΕΒ. Μάλιστα, η φοροελάφρυνση ξεκινά νωρίτερα, από το 2019 αντί για το 2020
που προβλεπόταν στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο.
Αυτό λοιπόν που μπαίνει επί τάπητος για το λαό μας και στο
νησί μας , είναι να μην πέφτει θύμα της
λογικής των αναπτυξιολάγνων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, του ΣΥΡΙΖΑ, που του
τσάκισαν τη ζωή με τα τρία μνημόνια και τώρα θα τον αναπτύξουν οι τοπικοί τους
εκπρόσωποι που κάποιοι ήταν και μνημονιακοί βουλευτές! Οποία υποκρισία δηλαδή!!
Ζητούμενο για όλους εμάς τους από κάτω είναι να παλέψουμε για
τα δικαιώματά μας , τις ανάγκες μας, για
την ανάπτυξη της ζωής μας και όχι να τσιμπάμε με τα καθρεφτάκια για τους
ιθαγενείς.
Πρόσφατα σε επίσκεψή μας στη Βολισσό, οι φίλοι εκεί, μας
ανέδειξαν το ζήτημα της αποχέτευσης ως ένα βασικό θέμα που ταλανίζει την
περιοχή, τη στιγμή που όλοι πασχίζουν να δώσουν μια τουριστική ώθηση , ήπιας
μορφής λέμε εμείς. Πώς όμως θα γίνει αυτό χωρίς μια βασική υποδομή όπως αυτή
στην οποία αναφέρθηκαν;
Μιλάνε για τα τουριστικά ρεύματα και καταρρέουν ή είναι
υποσυντήρητα τα πολιτιστικά μνημεία πχ μοναστήρι Μουνδών, Ανάβατος , το ίδιο το
κάστρο της Χίου ή είναι κλειστά τα μνημεία όπως ο Πύργος στο Πιτυός, γιατί δεν
υπάρχει προσωπικό.
Δίνουν ζεστό χρήμα σε tour operators-αυτό αποφάσισαν κατά πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο- για
να φέρουν τουρίστες στο νησί και δεν προβληματίζονται, πώς θα επιστρέψουν σ’
αυτό; Μόνο ως all inclusive ή ως εναλλακτικοί τουρίστες που εκτίμησαν τα θέλγητρα
ιστορικά και πολιτισμικά του νησιού;
Υπάρχει λοιπόν καπιταλιστής που θα επενδύσει σε αυτούς τους
τομείς που ενδεικτικά αναφέραμε; Για ποια κέρδη;
Στον αντίποδα, οι ανεμογεννήτριες αποτελούν φιλέτο γι αυτούς,
με επιδοτήσεις, με τεράστια και σίγουρα κέρδη και εγγυητή τη ΔΕΗ, ενώ είναι
ταφόπλακα για τα νησιά μας. Στο ίδιο μήκος κύματος και η επένδυση για τα
τηγανόλαδα στη Λαγκάδα, που λειτουργεί ως λαγός για να ακολουθήσουν και οι
υπόλοιποι. Ακολουθούν τα σκουπίδια για των οποίων την καύση η σημερινή δημοτική
αποδεικνύεται πρόθυμη μαθήτρια, όπως και οι άλλοι μνηστήρες του δήμου και της
περιφέρειας και που σημαίνει παραγωγή και πάλι ως τελικού αποτελέσματος
βιοκαύσιμου για ενέργεια.
Τι θα μένει σε μας; Τα ποσοστά θανάτου από καρκίνους, όπως
στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας και αλλού και η περιβαλλοντική
καταστροφή.
Να λοιπόν που και στις εκλογές συγκρούονται δύο κόσμοι που ο
καθένας ευαγγελίζεται και τον τύπο ανάπτυξης που ακουμπά στα συμφέροντα που
εκπροσωπεί.
Το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων σε περιφέρεια και
δήμο, που ενδιαφέρονται για να χρησιμοποιήσουν την τοπική και περιφερειακή
διοίκηση για μπίζνες με το κεφάλαιο και τους επιχειρηματίες και ο κόσμος που
ζει η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς, που ζούμε από το μισθό μας, τη σύνταξή
μας, που βλέπουμε τα παιδιά μας άνεργα, να φεύγουν στο εξωτερικό, τις ανάγκες
μας να πετιούνται στα άχρηστα και τα αυτονόητα δικαιώματά μας να μας τα παρουσιάζουν
ως ζητούμενα ή χάρες προς εμάς.
Η Λαϊκή Συσπείρωση σε δήμο και
περιφέρεια, το ΚΚΕ, υπηρετούμε την ανάπτυξη με κέντρο τις ανάγκες αυτού του
κόσμου των πολλών και κατατρεγμένων από τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους.
Μια ανάπτυξη σχεδιασμένη από τα πάνω μέχρι κάτω, με κεντρικό σχεδιασμό που θα
σέβεται τον άνθρωπο, το περιβάλλον, τον πολιτισμό και το μέτρο της ζωής σε όλες
της τις εκφάνσεις. Μια ανάπτυξη που ο παραγόμενος πλούτος θα πηγαίνει στους
παραγωγούς του και όχι στα παράσιτα της κοινωνίας.
Αυτή για μας είναι η προοπτική αγώνα, σε αυτή την κατεύθυνση
θα κινηθούμε και ως συμπολίτευση αν βρεθούμε σε αυτή τη θέση και ως
αντιπολίτευση για να μπορέσουμε να δούμε άσπρη μέρα.
ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ
ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΥ
ΧΙΟΥ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΧΙΟΥ
