Χίος 26/4/2019
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΟΥΝΑΚΙΟΥ ΣΤΙΣ 10:00πμ
Η πρωτομαγιά είναι η μέρα που ανά τον κόσμο έχει σημαδευτεί με το αίμα των εργατών. Απ’ άκρη σ’ άκρη της γης οι δρόμοι πλημμυρίζουν από τους καταπιεσμένους. Γεμίζουν φωνές και συνθήματα για το δίκιο. Οι νεότεροι, απλώνουν το χέρι, ακολουθούν το δρόμο που έχει φωτιστεί.
Αυτή η μέρα είναι η δικιά μας. Είναι η μέρα που τιμάμε τους νεκρούς της τάξης μας, τους ηρωικούς εργατικούς-λαϊκούς αγώνες. Τιμάμε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, τους νεκρούς του Σικάγο, τους εργάτες της πρώτης ματωμένης πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, τους 200 της Καισαριανής.
Η ιστορία μας δείχνει ότι αν θέλουμε να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μας, χρειάζεται να βγούμε στο προσκήνιο. Να δώσουν τη δική τους απάντηση σε όλα αυτά που συμβαίνουν στις πλάτες μας. Χρειάζεται να πεισμώσουμε, να βάλουμε μπροστά τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες. Να βάλουμε μπροστά τη δική μας ανάπτυξη. Που σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με αυτές τις πολιτικές που χαρίζουν φόρους σε εφοπλιστές, καζίνο και καναλάρχες. Τις πολιτικές που μπουκώνουν με δις τράπεζες, εφοπλιστές, βιομήχανους.
Τις πολιτικές που αιματοκυλούν τους λαούς ανά τη γη και έχουν μετατρέψει την πατρίδα μας σε απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Να ‘ρθούμε σε ρήξη με τις πολιτικές που πηγάζουν από την ΕΕ.
Οι εργαζόμενοι ζουν τις συνέπειες ενός γερασμένου και σάπιου συστήματος. Είναι αντιμέτωποι με την ανεργία, την ημιαπασχόληση, με τις μειώσεις μισθών, τις περικοπές των δώρων, την αύξηση των φόρων, τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, τις πολιτικές των μνημονίων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και είναι εδώ, σε πλήρη ισχύ. Μνημονικοί νόμοι που εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, χωρίς να έχουν μνημόνια ή ΔΝΤ. Όλοι αυτοί οι νόμοι ξεκίνησαν να κουβεντιάζονται από το 1992 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και εφαρμόστηκαν μέσα από μια σειρά συμφωνίες τα επόμενα χρόνια. Αυτά τα μέτρα τα έπαιρναν οι κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικές ή φιλελεύθερες κάτω από την υπαγόρευση των βιομηχάνων, εφοπλιστών, επιχειρηματιών και γενικά των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Παίρνοντας και μ αυτόν τον τρόπο τα μέτρα τους ενάντια στους λαούς για να μπορέσουν να έχουν τα κέρδη τους ψηλά. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβαίνει για πάντα στο σύστημα που ζούμε, τον καπιταλισμό. Οι περιοδικές κρίσεις του, είναι αναπόφευκτες.
Φτάνοντας στο σήμερα, τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γίνει εφιάλτες για το λαό μας. Πλέον δεν μπορεί να κοιμηθεί κανείς μας ήσυχος ακούγοντας για τα μνημόνια που βγήκαμε, για την απώθηση του ΔΝΤ, για τις ΣΣΕ και τις αυξήσεις, για το δώρο του Πάσχα κλπ. Αν και βρισκόμαστε στον αστερισμό του Πωλάκη και τις αντιπαραθέσεις ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ για τα σκάνδαλα, εμείς, οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να τους ακολουθούμε στην πολιτική τους κατρακύλα και τον πολιτικό τους ξεπεσμό. Άλλωστε είναι γνωστό το έργο τέτοιων αντιπαραθέσεων. Παλιότερα ήταν μεταξύ ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, ομηρικές μάχες μέχρι που βρέθηκαν να συγκυβερνούν, για το καλό μας βέβαια. Ενώ τέσσερα χρόνια τώρα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Μ’ αυτούς που σήμερα υποτίθεται ότι έχουν μέτωπο ενάντιά τους…
Είναι φανερό λοιπόν ότι μεταξύ τους τα κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν την εξουσία του κεφαλαίου δεν έχουν στρατηγικές διαφορές. Τη σύμπλευσή τους προσπαθούν να την κρύψουν μέσα από ανούσιες αντιπαραθέσεις.
Μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, ενώ όλοι τους εφάρμοζαν τα μνημόνια των προηγούμενων.
Μαζί καταψήφισαν την πρόταση των 500 και πλέον σωματείων για επαναφορά των ΣΣΕ.
Όλοι τους έφεραν ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα με το ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνάει και το δάσκαλο.
Όλα τα αστικά κόμματα δεν παρουσιάζουν με κάθε ευκαιρία την ΕΕ σαν το σπίτι μας, που έχει την ευθύνη για τα μέτρα από την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και τα τηγανέλαια μέχρι τον εγκλωβισμό των προσφύγων στην πατρίδα μας.
Όλοι αυτοί συμφωνούν με τις βάσεις του ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ΝΑΤΟϊκότερος όλων και έχει κλέψει από τη ΝΔ την μπουκιά από το στόμα σε όλα τα ζητήματα. Διαγκωνίζονται για να πείσουν τους εταίρους τους για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής.
Όλοι μαζί έφεραν την εθελοντική φορολόγηση προς τους «μεγάλους ευεργέτες» του τόπου, τους εφοπλιστές που πρώτοι είχαν ξεκινήσει ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ μειώνοντας την ακόμα περισσότερο κατά 40εκατ.€, δηλαδή 20€ ανά πλοίο, την ίδια ώρα απολαμβάνουν δεκάδες συνταγματικά κατοχυρωμένες φοροαπαλλαγές και ζεστό χρήμα με ουρά («μεταφορικό ισοδύναμο» και επιδότηση «άγονων γραμμών» θα φτάσει συνολικά τα 270εκατ.€). Ενώ όσοι ταξιδεύουν αυτές τις μέρες με τα πλοία «απολαμβάνουν» τις αυξήσεις των εισιτηρίων
ΓΣΕΕ εργατών όχι των εργοδοτών
Σε όλα αυτά βέβαια οι κυβερνήσεις είχαν πάντα αποκούμπι την ηγεσία της ΓΣΕΕ και τους εργατοπατέρες κάθε λογής. Αυτοί ήταν το δεξί τους χέρι ώστε να επιβάλουν την εργασιακή ειρήνη στους χώρους δουλειάς, δηλαδή σιγή νεκροταφείου. Σκοπός τους να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι την εξαθλίωση, τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, τις απαιτήσεις της εργοδοσίας ως θέσφατο αλλά και τη λογική του «μικρότερου κακού», ως απάντηση στη συνεχιζόμενη επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας. Ο δρόμος του «μικρότερου κακού» όμως, η επιλογή κάθε φορά διαχειριστή της δυστυχίας μας, αποδείχθηκε δρόμος του «μεγαλύτερου κακού», μας έφερε σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Οι ευθύνες βαραίνουν αυτούς που έσπειραν την μοιρολατρία, που κάλεσαν εργαζόμενους να αποδεχτούν τη σφαγή τους και να λένε και ευχαριστώ.
Είναι οι ίδιοι που σήμερα χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους με τη στάση των ταξικών δυνάμεων της ΔΑΣ, από τις ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, μιας και τους χάλασαν τη σούπα. Δεν επέτρεψαν τους εργοδότες να είναι μέρος των εργατικών Σωματείων.
Τα 100 χρόνια ζωής της ΓΣΕΕ, δεν είναι ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, δεν είναι η σημερινή συνδικαλιστική μαφία. Δεν είναι τα «ναι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα μνημόνια, η ανταγωνιστικότητα και η ευελιξία στην αγορά εργασίας. Δεν είναι η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Χίου που τους στηρίζει και με τη τζίφρα του Προέδρου του.
Είναι οι νεκροί της τάξης μας που έπεσαν στην ανειρήνευτη πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά με δικαιώματα, για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι σήμερα οι χιλιάδες εργαζόμενοι που πάνε κόντρα στο ρεύμα, που αγωνίζονται για να ζήσουν αυτοί κ τα παιδιά τους καλύτερες μέρες, χωρίς φτώχεια και εξαθλίωση.
Υπάρχει διέξοδος!
Η οργανωμένη απάντηση των εργαζομένων μέσα από το Σωματείο τους, θα μπορέσει να δώσει απάντηση στη βαρβαρότητα. Βάζοντας στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, τον δικό μας δρόμο ανάπτυξης, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΔΣ
