Μέσα σε κλίμα συγκίνησης και κομμουνιστικής αισιοδοξίας για τους αγώνες που έρχονται, η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ (ΠΕΑΦΕ) τίμησε την περασμένη Κυριακή, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια», τα 68 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ. Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο Κομμουνιστή, δάσκαλο, καθοδηγητή και αιμοδότη της ΟΚΝΕ και της ΕΠΟΝ Νίκο Πλουμπίδη, ο οποίος υπήρξε και από τους πρωταγωνιστές στην οργάνωση της μεγαλειώδους Γενικής Πολιτικής Απεργίας στις 5 Μάρτη του 1943, που έκανε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους από τις εργατικές γειτονιές να ξεχυθούν σε παλλαϊκή διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας, αναγκάζοντας τους κατακτητές να ανακαλέσουν την πολιτική επιστράτευση στην Ελλάδα.
Ο Πλουμπίδης δικαιώθηκε
Όπως τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα: "Ας αφήσουμε όμως να μας μιλήσει ο ίδιος πώς βίωσε την τραγικότητα των στιγμών:
«Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος (...) Εγώ εκείνα που δίδασκα τα εφάρμοζα, πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με ανέβαζε στα ανώτατα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα, με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής.
 |
Αυτό που επείγει δεν είναι η ανασκευή της κατηγορίας. Αυτό θα το κάνει το Κόμμα αργότερα, αλλά η διαφύλαξη της ενότητας του Κόμματος και της εμπιστοσύνης στην ηγεσία του Κόμματος (...) Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή και θα δώσω ακόμα δύο μάχες. Τη μάχη της δίκης και την μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος».
Η αποκατάστασή του δεν τον πρόλαβε στη ζωή, καθυστέρησε. Τελικά, όμως, δικαιώθηκε ο Πλουμπίδης ως προς τούτο: Οτι πίστευε όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στη δυνατότητα του Κόμματος να βλέπει τα λάθη, να μη τα κουκουλώνει, είτε αφορούν άδικες κρίσεις προσώπων, είτε τις ίδιες τις γενικότερες επιλογές του.
Νέα ώθηση στον αγώνα για ριζικές αλλαγές
Στους επόμενους μήνες, και αφού ολοκληρωθεί η, με βάση το Καταστατικό, εσωκομματική συζήτηση, θα δοθεί στη δημοσιότητα, προϊόν Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για το δεύτερο μέρος του Δοκιμίου της ΚΕ για την Ιστορία του Κόμματος, που καλύπτει την περίοδο 1949 - 1968. Δίνουμε την ευκαιρία, πάνω απ' όλα στη νέα γενιά, να μελετήσει τις θέσεις και τις εκτιμήσεις μας, την Ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αυτήν που δεν γνωρίζει, όχι γιατί δεν έζησε τότε - αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό - αλλά γιατί υπάρχουν πολλές λευκές σελίδες στην Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία, αλλά και μαύρες σελίδες που κάνουν το άσπρο - μαύρο.
Δεν είχαμε, ούτε έχουμε αυταπάτες. Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν κατοχυρώνεται. Ο μονόλογος, η προκλητική υπεράσπιση και με το ψέμα του αστικού συστήματος είναι το παν. Ωστόσο, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν υπάρχει μόνο το επίσημο πρόγραμμα διδασκαλίας, ούτε μόνο οι συντηρητικοί φορείς και εκφραστές του συστήματος. Στις σχολικές και πανεπιστημιακές αίθουσες υπάρχουν νέοι άνθρωποι που παλεύουν, νέοι που θέλουν να μάθουν, υπάρχουν και εκπαιδευτικοί και πανεπιστημιακοί που μπορούν να εγγυηθούν την πάλη για τη διακίνηση όλων των απόψεων και ιδεών, και πάνω απ' όλα το σεβασμό στην επιστημονική μεθοδολογία μελέτης και εξέτασης της Ιστορίας.
Η ευθύνη σήμερα γίνεται μεγαλύτερη, καθώς ήδη έχει ξεκινήσει με αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ΕΕ μια εκστρατεία παραχάραξης της Ιστορίας του 20ού αιώνα, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η αντεπανάσταση δυστυχώς νίκησε το σοσιαλισμό, οπωσδήποτε προσωρινά, και κυρίως στην πρώτη χωρίς πείρα επίπονη οικοδόμηση ενός νέου συστήματος. Η επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στον 20ό αιώνα έχουν σήμερα τη δύναμη για μια νέα εκκίνηση σε όλα τα πεδία, της καθημερινής μάχης, της επιστήμης, της έρευνας, της Ιστορίας.
Θεωρούμε ότι με τη μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ - μια μελέτη η οποία δεν κλείνεται στη μελέτη των αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων, αλλά εξετάζει τις εξελίξεις αντικειμενικά στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, τις διεθνείς εξελίξεις, τους αγώνες του λαού, τους αγώνες των προοδευτικών ανθρώπων - θεωρούμε ότι είναι μια ιστορία που μπορεί να συμβάλει και να δώσει μια νέα προωθητική ώθηση και δύναμη για να ανταποκριθούμε σήμερα σε εξαιρετικά πιεστικά άμεσα καθήκοντα που έχουν σχέση με την επιδείνωση της θέσης του λαού και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων και οπωσδήποτε, με τις αφόρητα αρνητικές εξελίξεις στη ζωή των ηλικιωμένων, της τρίτης ηλικίας όπως λέγεται.
Αλλά πάνω απ' όλα, πρέπει να ανταποκριθούμε στην ανάγκη ενός αγώνα που χωρίς, βεβαίως, να υποτιμά τα σημερινά προβλήματα, βάζει πλώρη για ριζική αλλαγή. Γιατί στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα δε θέλει και δεν μπορεί πια να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε κάτω από την ταξική πάλη ή κάτω και από δικές του ανάγκες τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ταχύτατα, αλλά η ανάπτυξή του σημαίνει όλο και πιο βαθιά αντίδραση, όλο και περισσότερη σήψη. Από αυτήν την άποψη, άνθρωποι, αγωνιστές, κομμουνιστές, σαν τον Νίκο Πλουμπίδη, είναι εξαιρετικά χρήσιμοι σήμερα. Η προσφορά τους δεν τέλειωσε με το θάνατό τους»."
Περισσότερα στο Ριζοσπάστη
