Το τελευταίο χρονικό διάστημα το φαινόμενο των απολύσεων γίνεται ολοένα και πιο πυκνό και πιο μαζικό, ενώ υπάρχουν επιχειρήσεις που κλείνουν. Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Το κλείσιμο επιχειρήσεων και η απότομη αύξηση της ανεργίας είναι συνέπειες της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, που ως νομοτελειακό φαινόμενο σύμφυτο με την καπιταλιστική παραγωγή οδηγεί στην περιοδική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Η αναπόφευκτη εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, δηλαδή η αδυναμία να πραγματοποιηθεί, όχι μόνο η διευρυμένη, αλλά και η καπιταλιστική αναπαραγωγή στο ίδιο επίπεδο, είναι αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, της όξυνσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και αναρχίας στην παραγωγή. Στις συνθήκες της κρίσης πραγματοποιείται αναγκαστική απαξίωση κεφαλαίου.
Αυτό, βεβαίως, και δε σημαίνει ότι όλοι οι καπιταλιστές που είτε μειώνουν την παραγωγή τους λόγω κρίσης είτε κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, όλοι καταστρέφονται και οικονομικά ως άτομα. Κάποιοι, βεβαίως, μπορεί και να καταστρέφονται. Κυρίως όμως αυτό που πραγματοποιείται είναι μια νέα συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, εξαγορές και συγχωνεύσεις, που οδηγούν σε μείωση του εργατικού δυναμικού. Φυσικά, η κρίση δεν αγκαλιάζει στον ίδιο βαθμό κάθε κλάδο της μεταποίησης, ή γενικότερα της βιομηχανίας, κάθε τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας. Οσο πιο βαθιά είναι η κρίση σε κάποιον κλάδο, τόσο περισσότερες είναι οι επιχειρήσεις αυτού του κλάδου στις οποίες εκδηλώνεται η κρίση. Βεβαίως, τέτοιες υπό κρίση επιχειρήσεις, όχι μόνο μεγάλης κεφαλαιοποίησης αλλά και με μεγάλα - μονοπωλιακά ελεγχόμενα - μερίδια αγοράς, μπορούν να σωθούν έστω και με απώλειες συγκυριακές ως προς τον όγκο των κερδών τους, μπορούν να λειτουργήσουν ως «ατμομηχανές» μιας νέας ανάκαμψης στη συσσώρευση κεφαλαίου.
Ο κλάδος του Τύπου είναι από τους κλάδους της μεταποίησης, με βαθιά εκτεταμένη κρίση. Πρώτα απ' όλα έχει προηγηθεί μια χρόνια κρίση στο εμπόρευμα «ημερήσιες εφημερίδες», λόγω της ανταγωνιστικής λειτουργίας της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Η γενικευμένη εκδήλωση της κρίσης αγκαλιάζει συνολικά και άλλα είδη εμπορευμάτων του κλάδου, π.χ. διαφημιστικά έντυπα, βιβλία κ.ά.
Για παράδειγμα, μεγάλοι όμιλοι, όπως ο ΔΟΛ έκλεισε το δικό του εκδοτικό βιβλίων, τα «Ελληνικά Γράμματα», ενώ ετοιμάζεται να κάνει απολύσεις μειώνοντας κατά 50% το διοικητικό προσωπικό συνολικά του ομίλου, ή διαφορετικά να πληρώνει 12 μισθούς αντί για 14 το χρόνο. Ο «Πήγασος», όμιλος Μπόμπολα, επίσης έχει προχωρήσει σε απολύσεις, το ίδιο και η «Ελευθεροτυπία», που έκανε απολύσεις στο τυπογραφείο, ενώ μειώνει τη δική της εκδοτική δραστηριότητα.
Υπενθυμίζουμε ότι πρόκειται για επιχειρήσεις ενταγμένες εδώ και αρκετά χρόνια στο Χρηματιστήριο, χώρος άντλησης κεφαλαίων, παρ' όλ' αυτά παίρνουν τα μέτρα «σωτηρίας» που επιβάλλει η συγκεκριμένη συγκυρία, δηλαδή η κρίση. Ταυτόχρονα, αυτοί οι όμιλοι δραστηριοποιούνται και σε άλλους κλάδους της οικονομίας, όπως π.χ. Τουρισμός, θαλάσσιες μεταφορές, κατασκευές, διαχείριση απορριμμάτων, κ.λπ., γεγονός που τους δίνει τη δυνατότητα να διατηρούν και να ενισχύουν την εκδοτική τους δραστηριότητα.
Στον κλάδο του Τύπου ανήκει και η «Τυποεκδοτική», μια επιχείρηση με την ιδιαιτερότητα ότι ο ιδιοκτήτης της δεν είναι κάποιος ή μια ομάδα καπιταλιστών, αλλά το ΚΚΕ. Δηλαδή, η ύπαρξή της εξυπηρετεί την ανάγκη το ΚΚΕ να μην εξαρτάται τυπογραφικά από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η επέκταση της «Τυποεκδοτικής» και σε τυπογραφικές εργασίες, εκτός των αναγκών του ΚΚΕ, δε στόχευε στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ανάγκη κάλυψης των μεγάλων εξόδων που συνεπάγονται τα σύγχρονα μέσα εκτύπωσης εφημερίδας, διαφωτιστικού, υλικού κ.λπ. Αυτό το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι εντός και εκτός «Τυποεκδοτικής», παρά τη μόνιμη εδώ και δεκαετίες επιχείρηση διαστρέβλωσης και συκοφαντίας. Οι επιθέσεις που δέχτηκε και δέχεται η «Τυποεκδοτική» δεν είναι μόνο οι συνήθεις επιθέσεις στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της καπιταλιστικής αγοράς. Είναι «εμπορικές» επιθέσεις, με σκοπό την οικονομική και ιδεολογικοπολιτική αποδυνάμωση του ΚΚΕ, τη χειραγώγησή του.
Το ΚΚΕ είναι κόμμα της εργατικής τάξης, εχθρός της τάξης των καπιταλιστών, δέχεται καθημερινά τα πυρά όχι μόνο της ιδεολογικοπολιτικής πολεμικής των αστικών επιτελείων, αλλά και τις πιο βρώμικες αντικομμουνιστικές επιθέσεις με χαλκευμένες κατηγορίες και ανείπωτες ψευτιές. Η αστική τάξη θα ήθελε το ΚΚΕ να μην μπορεί να εκδίδει καθημερινά τη δική του εφημερίδα, τα άλλα διαφωτιστικά προπαγανδιστικά του υλικά, να μην μπορεί να εκδίδει βιβλία, θεωρητικά, πολιτικά, λογοτεχνικά, ή θεωρητικά περιοδικά, για τη διάδοση της πολιτικής του, της ιδεολογίας του, της μαρξιστικής λενινιστικής θεωρίας στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ολη αυτή η δραστηριότητα του Κόμματος, συστατικό και αναπόσπαστο στοιχείο της δράσης του, χωρίς δικά του μέσα, δεν μπορεί να πραγματοποιείται. Ακόμα χειρότερα, φιμώνεται αν εξαρτιέται από τους καπιταλιστές του κλάδου των εκδόσεων και των τυπογραφείων. Αυτήν την αδήριτη ανάγκη στην πολιτική δράση καλύπτει η «Τυποεκδοτική». Δε δημιουργήθηκε για το χρήμα, για το κεφάλαιο, ως αυτοσκοπό μέσω της εκμετάλλευσης. Αλλωστε, το ΚΚΕ παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Αυτή είναι και η ποιοτική διαφορά, συγκριτικά με τις άλλες επιχειρήσεις. Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται για «σοσιαλιστική νησίδα». Αντικειμενικά, δρα σε συνθήκες καπιταλισμού. Υπόκειται στους νόμους του και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον ανταγωνισμό των άλλων επιχειρήσεων, αλλά την πίεση σε σημείο στραγγαλισμού ολόκληρης της αστικής τάξης. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που οι άλλες επιχειρήσεις χρησιμοποιούν για να αυξάνουν κεφάλαιο και κέρδη, όπως συγχωνεύσεις, εξαγορές, χρηματιστήρια κ.λπ., αφού αυτά τα εργαλεία αυτομάτως οδηγούν σε άμεση εξάρτηση αυτής της δραστηριότητας από τους καπιταλιστές.
Ταυτόχρονα, σε όλη την περίοδο ύπαρξής της δέχεται ανελέητη επίθεση, πολιτική, οικονομική, που είναι ευθεία επίθεση στο ΚΚΕ και όχι μόνο επίθεση ανταγωνιστών του κλάδου, που επίσης συνυπάρχει. Αλλωστε, οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές του κλάδου συμμετέχουν άμεσα στην πολιτική, προασπίζοντας την αστική εξουσία (μεγάλοι εκδοτικοί όμιλοι).
Αυτή η πραγματικότητα σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής κρίσης μάς φέρνει ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες. Με τη διαφορά ότι η ύπαρξη π.χ. του ΔΟΛ για πολιτικούς και οικονομικούς, στενά επιχειρηματικούς λόγους, είναι όπλο για τη σωτηρία του καπιταλισμού, ενώ η λειτουργία και ύπαρξη της «Τυποεκδοτικής», στις ίδιες συνθήκες, με ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες, αφού δρα στα πλαίσια του καπιταλισμού και με τους νόμους του, αλλά με σκοπό να μπορεί να δρα το ΚΚΕ, είναι σε όφελος των άμεσων και γενικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, του λαού και όχι για την αύξηση του κεφαλαίου, με σκοπό την εκμετάλλευση και τη διαιώνιση του καπιταλισμού ως τρόπου παραγωγής.
Επομένως, το άλλοθι των καπιταλιστών, ότι δηλαδή τα ίδια κάνει και η «Τυποεκδοτική», είναι κάλπικο. Είναι ένα ακόμη μέσο χειραγώγησης και υποταγής των εργαζομένων στο σύστημα. Κάλπικη είναι και κάθε προσπάθεια να δημιουργήσει σύγχυση στους εργαζόμενους για τις θέσεις του ΚΚΕ, σε σχέση με τις απολύσεις, την ανεργία, να το συκοφαντήσει για δήθεν διάσταση λόγων και πράξεων.
Πρώτα απ' όλα, το ΚΚΕ υποστηρίζει και διεκδικεί (έχει καταθέσει και πρόταση νόμου στη Βουλή που την απέρριψαν τα αστικά κόμματα), την κάλυψη όλων των ανέργων, χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση, με μηνιαίο επίδομα 1.120 ευρώ για όλη την περίοδο της ανεργίας τους. Υποστηρίζει και διεκδικεί την πλήρη συνταξιοδοτική και ιατροφαρμακευτική κάλυψή τους για όλη την περίοδο της ανεργίας χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση. Υποστηρίζει την πλήρη καταβολή δεδουλευμένων και ολόκληρης της αποζημίωσης, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση έχει νομοθετήσει τη μείωση της αποζημίωσης στο 50%. Επιπλέον, άλλη στάση κρατά απέναντι σε μια επιχείρηση μικρή που κλείνει, γιατί δεν αντέχει στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και άλλη απέναντι σε εκείνη που μειώνει εργατικό δυναμικό, επειδή μεταφέρονται παραγωγικές δραστηριότητες σε άλλες χώρες, σε άλλες αγορές, (π.χ. Λαναράς, «Φριγκογκλάς», ΦΑΓΕ κ.λπ.), ή επειδή αναδιοργανώνεται η παραγωγή, ή αλλάζει δραστηριότητα, ή προχωρά σε συγχώνευση με άλλες, (π.χ. ΣΕΛΜΑΝ), προκειμένου να μπορεί να υπερκερδοφορεί μια επιχείρηση αυξάνοντας την παραγωγικότητα, άρα και το βαθμό εκμετάλλευσης, λειτουργώντας με λιγότερη ζωντανή εργασία.
Οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ, μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού, που μπορεί να μη συμφωνούν σε όλα με τη στρατηγική του ΚΚΕ, γνωρίζουν όμως από την ίδια τους την πείρα πως η δράση του Κόμματος είναι σε όφελός τους. Και μπορούν να υπερασπίσουν το Κόμμα τους και τα μέσα που διαθέτει.
